Forge of Empires: Από τις Καλύβες της Εποχής του Λίθου… μέχρι να γίνεις διαστημικός γκουρού ή απλά ο βασιλιάς του φαρμακείου;

Φαντάσου να έκαναν παιδί το SimCity με το Civilization, αλλά το μωρό να ήταν τσακωμένο με τα λεφτά και εθισμένο στα σταγονόμετρα-αναβαθμίσεων και τις εξάγωνες μάχες. Καλωσήρθες στο Forge of Empires. Ξεκινάς με κάτι σαν αυθαίρετο camp στην Εποχή του Λίθου να τρέχεις πίσω από κέρματα και προμήθειες κάθε 5λεπτο. Το research ξεκλειδώνει καινούρια κτίρια και σε σπρώχνει στην επόμενη ιστορική εποχή: χαλκός, σίδηρος, αποικιοκρατική και πάει λέγοντας. Κάθε νέα εποχή ανακατεύει tech tree, στρατό και φυσικά, το αιώνιο ζήτημα — χώρος.

Η πρώτη μέρα στην Εποχή του Λίθου: Πατάς "Ξεκίνα" και γελάει και το γκαζόν

Πρώτη μέρα. Κοιτάω κάτι λιβάδια, δυο-τρεις σκηνές και μια φωτιά που όποιος την έκανε, σίγουρα δεν είχε όρεξη για δουλειά στο animation. Αυτός είναι ο ηρωικός σου ξεκίνημα. Προορισμός; Να κάνω αυτό το προϊστορικό χωρίο κάτι που να μην ντρέπομαι να δείξω ούτε στη γιαγιά μου. Πάμε.

Το tutorial σου δίνει μενού κτισίματος και έναν οδηγό τύπου "βάλε μια καλύβα να τελειώνουμε". Τη στήνω. Χτίζεται στο δευτερόλεπτο. Γιούπι. Και μόλις μου τρώει όλο το ελεύθερο πληθυσμό. Που σημαίνει: ούτε εργάτες, ούτε νέα κτίρια, ούτε τίποτα. Μόνο μια καλύβα και η απορία "τι κάνω εδώ;".

Αυτό είναι το vibe εδώ: χτυπάς ταβάνι, το φτιάχνεις, μετά άλλο ταβάνι. Αν χτίσεις γρήγορα, σκάνε όλα. Αν αργήσεις; Οι隣οι σου πίνουν ήδη prosecco στην Εποχή του Σιδήρου. Κάθε κίνηση κοστίζει: κέρματα, resources, χώρο, και - τον ψυχισμό σου.

Forge Points, Διαμάντια και το μαρτύριο της αναμονής

Το παιχνίδι γυρίζει γύρω από τα forge points. Ένα την ώρα, με το σταγονόμετρο. Τα καίς για τεχνολογία, αναβαθμίσεις κτιρίων, και συναλλαγές. Ουσιαστικά, είναι το αίμα της πόλης σου κι εσύ είσαι ο τρελός γιατρός που το μετράει με τρίχα.

Στην αρχή, χαλαρά. Μπαίνεις, ξοδεύεις 2-3 points, χαζεύεις το μαραφέτι, ίσως κερδίσεις μια μάχη, και τα λέμε πάλι. Μετά, το κενό μεγαλώνει. Θες Bronze Working; 16 points. Δεν έχεις; Τα λέμε αυριο, ή μεθαύριο. Take care.

Ε, υπάρχουν και τα διαμάντια. Μπουκώνεις κανα 50άρι στα πρώτα quest. Ωραίο. Μετά... το κτίριο που θες κοστίζει 250. Να τελειώσεις τεχνολογία; 1.000. Αυτό που πήρες νωρίτερα, αγκαλιά το. Κλασικά κόλπα.

Το κρατάω όσο αντέχω, το ορκίζομαι. Ώσπου ήρθε η Εποχή του Σιδήρου σαν μπουφές στις 3 το πρωί και... έλιωσα. Έσκασα ένα πεντάευρο. Για την επιστήμη. Δεν το μετάνιωσα. Εντάξει, λίγο.

Μάχες 101: Εξάγωνα, δόρατα, και φάουλ που πονάνε

Να τα πούμε και για τις μάχες. Στα κλασικά city-builder πατάς "auto" και πας για καφέ. Εδώ όμως, θες δεν θες, πρέπει να πολεμήσεις με εξάγωνα, γύρους και κανονικές μετακινήσεις.

Η πρώτη μου... μάχη με δύο δορατοφόρους και με όνειρο να μην φάω σφαλιάρα από κάτι φουριόζους φυλάρχους. Κουνιέμαι, χάνω τη βολή, τρυπάω κάτι στον αέρα. Βασικά, αστείο, αλλά έχει γούστο. Σταδιακά αποκτά νόημα: Τοξότες βαράνε από μακριά, ιππικό κάνει γύρα, πολιορκητικά σκάζουν για πλάκα αν τα κοιτάξεις στραβά.

Έχει σημαντικό βάθος, αν έχεις όρεξη για μίνι-σκάκι. Το auto-battle σώζει χρόνο, το manual θέλει μυαλό. Αλλά πρόσεχε: Στρατιώτες δεν βγαίνουν τσάμπα! Θέλουν χρόνο και θέλουν υλικά. Τους χάσεις; Περιμένεις με τις ώρες. Οπότε έγινα πολύ εκλεκτικός. Μόνο σίγουρες μάχες ή... τέλος πάντων, έτσι νόμιζα.

Το παιχνίδι σε ανταμείβει αν κάνεις τα σωστά. Αλλά αν πατήσεις κουμπί λάθος, μαζεύεις συντρίμμια για μια μέρα. Έχω σβήσει δρόμους από πανικό.

Guilds: Η απόλυτη αίρεση των μαθηματικών

Περίπου έξι ώρες μετά, ξεκλείδωσα τα guilds. Νόμιζα θα βρω chill παρέα. Έπεσα όμως σε ναό excel. Γραφήματα, χρονοδιαγράμματα, οδηγοί με αέρα πάλαι ποτέ forum τύπου 2003 (με το ανάλογο rage).

Κι όμως; ΧΡΗΣΙΜΟ.

Τα guilds αλλάζουν το παιχνίδι. Πλέον δεν χτίζεις απλά. Επενδύεις. Ρίχνεις forge points σε ξένα Great Buildings και αν το κάνεις σωστά, βγαίνεις κερδισμένος. Κορυφαίο όλων; The Arc. Αν μπορέσεις να το στήσεις, γίνεται μηχανή πόντων.

Η παγίδα; Θες υλικά από - άκου τώρα - την Εποχή του Μέλλοντος. Κι εγώ ακόμα ζέσταινα νερό στην πήλινη τσαγιέρα. Άρχισα να κάνω trades τυφλά, να κυνηγάω αγνώστους σαν λαχειοπώλη. Δεν ξέρω πώς, αλλά σιγά σιγά το κατάφερα.

Όταν προσγειώθηκε το Arc, ηρέμησα. Forge points ερχόντουσαν βροχή. Ξαφνικά όλα έβγαζαν νόημα. Εκείνη η ομάδα που έμοιαζε θρησκευτική σέχτα της excel; Ξαφνικά ήταν η νέα μου οικογένεια. Ένα ολόκληρο οικονομικό sim το παιχνίδι, που ακόμα να καταλάβω πώς δουλεύει. Μα δουλεύει!

Events, κουκουρίκου και… τρέχα να προλάβεις

Για να σε κρατήσει κολλημένο, το Forge σου πετάει στη μούρη events λες και θα ξεμείνει από pixels. Θερινοί πανηγύρια, φεστιβάλ πίτας φθινοπώρου, ποδοσφαιρικά challenges και άλλα τέτοια. Όλα, με κτίρια που "μάλλον" χρειάζεσαι.

Κάνει κεφάκι. Αλλά σε πνίγει.

Πρέπει να μπαίνεις συνέχεια — κάνε quest, κλίκαρε κι ένα κοτοπουλάκι, κάνε αναβάθμιση, repeat δύο ώρες μετά. Μερικά είναι γελοία: μάζεψε coins, κέρδισε μάχη, κλίκαρε κοτόπουλο. Άλλα, για γέλια: "Ξόδεψε 47 forge points, χτίσε τρία σιδεράδικα, χάιδεψε το σκυλί του γείτονα". Ε, έτυχε...

Άρχισα να μπαίνω μεταξύ meetings για να μην χάσω streaks. Έγινε συνήθεια. Μέχρι που κατάλαβα: το Forge δεν είναι city-builder – είναι habit-builder. Σαν ημερολόγιο fantasy με σπαθιά.

Από τις καλύβες στη φάση Matrix (και το άγχος non-stop)

Μετά από μερικές μέρες, η "πόλη" μου θύμιζε κάντρι μπαρ μετά από γλέντι. Χαλιά, μπούρδες, καμένο goat statue στη μέση. Κάπως λειτουργούσε, αλλά δεν το λες και "σχέδιο πόλης".

Είχα ροή. Points έπεφταν σωστά. Ετοίμαζα δεκάδα νέων τεχνολογιών. Ένιωθα πανέξυπνος…

Κι ανοίγω το leaderboard.

Και τι βλέπω; Άλλοι με πόλεις-τέρατα, Arc στο θεό, φουλ διαστημικά. Η δικιά μου; Τσάι και συμπάθεια. Εγωισμός: delete.

Έκανα κάτι λάθος; Έπρεπε να χτίζω γρήγορα; Να χαλάσω άλλα 5 ευρώ;

Έλα, όχι. Το παιχνίδι έτσι το 'χει στήσει. Να σε κάνει να κυνηγάς. Πάντα λείπει «ένα κάτι». Και αυτό είναι το κόλπο του. Σε τρώει λίγο-λίγο. Αλλά αμέ, πώς να σταματήσεις;