Forge of Empires İncelemesi – Taş Devri'nden Uzay Çağı'na: Ne Kadar Yontarsan, O Kadar Gider!
SimCity’yle Civilization bir araya gelse ve ortaya tam bir "freemium" batağına saplanmış, altıgen dövüş meraklısı bir çocuk çıksa, işte o Forge of Empires olurdu. Oyuna başladığında elinde üç beş kulübe ve her birkaç dakikada topladığın madeni para ve erzak var. Araştırmalar sayesinde şehrin yeni binalara, yeni çağlara (Bronz, Demir, Koloni, ne ararsan...) ilerliyor. Her çağda teknoloji ağacın, ordun ve şehrinde yer açısı komple değişiyor.
Hoş Geldin Taş Devri: İlk Tıklamalar
Oyun açılır açılmaz önümde ıssız bir çimenlik, içinde iki çadır ile bir tane de "Acaba stajyer mi çizdi?" dediğin kamp ateşi. İşte Taş Devri... Görevim ne? Bu taş devri gecekondu mahallesini imparatorluğa çevirmek! Eh, başlasın bakalım.
Öğretici bana bir inşa menüsü ve nazik bir teşvik veriyor: "Bir kulübe dik." İndirdim, anında bitti. Oh, ne güzel. Sonra tüm nüfusumu yedi bitirdi. Hani işçi yok, bina yok, bir şey yok. Sadece bir kulübe ve koca bir mağlubiyet duygusu kaldı.
Burası böyle bir yer. Bir şey kurarsın, bir yere çarparsın. Hızlı gidersen ekonomi nefes nefese kalır. Yavaş dersen komşular Demir Çağı’nda şarap içiyor olur. Her hamle ücretli: para, erzak, alan, hatta bazen onur...
Dövme Puanları, Elmaslar ve Bekle Beni Oyunu
Forge, dövme puanları ile dönüyor. Saat başı bir. Araştırmaya, bina yükseltmeye, ticarete; kısacası her şeye bu puanlar lazım. Tabii oyunun cimrilik seviyesi iliklerde.
Başta sorun yok. Giriyorsun, iki puan harcıyorsun, bina tıklıyorsun, belki bir dövüş kazanıp çıkıyorsun. Ama aralar hızla açılıyor. Mesela Bronz İşçiliği mi? On altı puan. Stok yoksa? Sonra gel. Hatta çok sonra gel.
Tabii elmas da var. Başlarda hediye gibi: Bir görev bitir, 50 elmas gelsin. Tatlı. Ama istediğin bina 250 elmas. Bir araştırmayı hızlandırmak? 1000 elmas. İlk tadım bedava, sonrası klasik pazarlama...
Dayandım mı? Bayağı. Ama Demir Çağı gece 3’te açık büfe gibi parlayınca, dayanamadım. Beş lira, bilim için. Büyük konuşmuyorum, pişmanım.
Savaş 101: Altıgenlerde Kıyma Makinesi
Gelelim kavga dövüş işlerine. Bu tarz oyunlarda genelde "otomatik savaş" var, bas geç, uyu. Ama Forge’da öyle yok. Gerçek altıgen, gerçek hamle, minik minik hareketler...
İlk kavgam, iki mızraklıyla rastgele kabileli arasında… Hamle yaptım, ıskaladım, vurdum. Basit ama acayip tatmin edici. Sonra işler çeşitleniyor: Okçular uzaktan inceden vuruyor, süvariler yanlamasına, kuşatma silahları bakınca patlayacak gibi.
Burada işin derinine dalabilenler için fena katman var. Otomatik savaş dersen sıradan, manuel dersen tam kontrol sende. Ama en büyük dert: Askerler beleş değil. Yetiştirmesi vakit ve malzeme. Kaybedersen, bekle babam bekle... O yüzden seçici davrandım; riskli dövüş yok, bildiğim maçlara girdim – ya da bildiğimi sandıklarıma.
Oyun akıllı oynamayı seviyor ama affı yok. Bir hata, bir gün inşa bekleyişi. Korkudan yolları bile sildim.
Lonca İşleri: Forge’un Matematik Tapınağı
Altıncı saat civarı, loncalar açıldı. Dayanışma umdum, Excel tapınağına girdim. Tablolar, sayaçlar, 90’lardan kalma rehberler… Tavsiyelerin yarısı anlamadığım binalar hakkında.
Yine de işe yarıyor. Lonca işleri oyunu bambaşka yere çekiyor. Artık sadece "kur inşa yap" değil, yatırımcı oldun. Başkalarının Harika Binaları’na dövme puanı gömüyorsun; doğru yere koyarsan, kârlısın. Herkesin peşinde olduğu bina? Ark. Diğerlerine yardım ederek puan motoruna dönüyor, sözde…
Ama işin püf noktası? Bunu kurmak için Gelecek Çağı’ndan malzeme gerekiyor. Ben hala toprak testi kaynatıyorum. Bastım takaslara, yabancılara pazarlamacı gibi yazdım, şartları anlamadan el sıkıştım. Sonunda tırmalaya tırmalaya topladım.
Ark inince hareketler hızlandı, puana doyulmaz oldu, oyun çözüldü. O tapınak sandığım lonca? Eve döndüm sanki. Oyunun altında tam bir ekonomik simülasyon var. Niye böyle çalışıyor hala anlamıyorum. Ama gidiyor vallahi.
Görevler, Etkinlikler ve Bitmek Bilmeyen Koşuşturma
Sana sıkılırsın diye oyun etkinlik manyağı: Yaz karnavalı, sonbahar kurabiye festivali, futbol çılgınlığı… Hepsinde mutlaka geliştirecek bir bina var.
Kulağa güzel geliyor. Eğlenceli. Ama biraz da kafa yakan bir tempo. Sürekli giriş yapman, görev tamamlaman, bir şeyler tıklayıp geliştirme yapman bekleniyor. İki saat sonra yeniden... Bazı görevler kolay: Para topla, kavga et, tavuk tıkla. Diğerleri? Bildiğin kaos. "Tam 47 dövme puanı harca, üç demirci kur, komşunun köpeğini okşa." Yani, neredeyse.
Bir ara toplantıda telefondan gizli gizli giriş yapmaya başladım. Hızlı tıkla, seri bozulmasın modu... O an anladım, Forge imparatorluk değil, rutin kurma oyunu. Sanki bir fantezi takvim uygulaması ama kılıçlı kalkanlı.
Çamurdan Uzay Tapınaklarına: Ortamdaki Panik
Birkaç gün geçti, şehir darmadağın. Kamış çatılar, yanında kiremit yollar, futuristik parlayan tapınaklar, ortaya çökmüş keçi heykeli... Yine de çalışıyor, bir şekilde...
Kafada döngü oturdu. Puan saatleri tıkırında, on teknoloji planı hazır, kendimi dahi hissettim.
Sonra lider tablosuna baktım.
Bir de ne göreyim, milletin şehri bildiğin küçük ülke olmuş. Her şey son seviyede, uzay teknolojisi, Ark seviyeleri benimkini çöp kovasına çeviriyor. Moral sıfırlandı.
Yanlış mı oynadım? Acele mi etmeliydim? Daha fazla puan kasıp, bir beş lira daha mı patlatmalıydım?
Yok ya. Aslında iyi gidiyorum. Ama Forge seni "iyiyim" duygusuyla bırakmak istemiyor. Hep biraz geride hissettiriyor. Sürekli kovalattırıyor. Aşırı zekice, biraz da zehirli. Ve itiraf: sürüklüyor.