Wuthering Waves – Η κριτική που έκανε το φάντασμά μου να φάει αρκούδα

Ήρθα για το ξιφομαχικό anime. Έμεινα γιατί το φάντασμα-αρκούδα μου στέλνει κόσμο να μαζεύει τα δόντια του στα δέντρα.

Κανείς δεν σε προετοιμάζει για το πρώτο σου μεγάλο καυγά με μια ουρλιαχτή πλάκα από πέτρα που αφήνει πίσω της φάντασμα. Ούτε ότι το φάντασμα το μαζεύεις. Ούτε ότι ρίχνει πιο βαριά μπουνιά από το σπαθί σου. Το Wuthering Waves δεν σε βάζει ομαλά – σε πετάει κατακέφαλα σ’ ένα anime παραλήρημα όπου ρίχνεις άπειρα combos και κινείσαι κόντρα σε κάθε φυσικό νόμο. Εγώ είπα να το δοκιμάσω ένα μισάωρο. Τρεις ώρες αργότερα, κρεμόμουν με zipline από ουρανοξύστη και το σκαθάρι μου κάρφωνε κεφάλι κατευθείαν σε mini-boss. Σκηνικά για γέλια και για κλάματα.

Boss; Μέρες που γέλασα πιο πολύ κι από το ξύλο που έφαγα

Έχω πεθάνει σε παιχνίδια. Και πολλές φορές. Άλλες με ηρωισμό. Άλλες σαν βλάκας. Εδώ; Ήταν, βασικά, χορογραφία. Σκαρφαλωμένος στη μέση ενός γκρεμού (ναι, το wall-run είναι legit και ναι, είναι γελοίο), βλέπω ένα τέρας-φορτηγό να κάνει breakdance στη γέφυρα. Λογικά, όρμησα με μόνο μου προσόν το θράσος. Μ’ έστειλε ταξίδι για Ατμόσφαιρα.

Και το άκουσες; Γέλασα. Του το έδωσα το credit του.

Το σύστημα μάχης στο Wuthering Waves δεν σε περιμένει. Κόβεις animations στη μέση. Κάνεις parry από ένστικτο. Ρίχνεις Echo skills στα combo και αλλάζεις χαρακτήρα στον αέρα, λες και είσαι cosplayer σε overdose caffe latte. Χάος, αλλά τέλειο χάος. Ξέχνα το «πατάω κι αράζω» – έχουμε μπαλέτο πληκτρολογίων.

Γύρισα για revanση, τσίμπησα ένα swing, έσκασα ένα parry-αστραπή, και έβαλα το στάδιο φωτιά με τη νίντζα μου και το ηλεκτρικό κατάνα. Το φάντασμα-αρκούδα έσκασε μέσα σαν να του χρωστάνε λεφτά. Τελείωσα το fight σχεδόν αιωρούμενος – λες κι ήταν όλο σχέδιο. Όχι, απλά βγήκε.

Ζωολογικός κήπος φαντασμάτων. Χτυπάει απροσδόκητα καλά.

Echoes. Σκοτώνεις τέρας; Μπορεί να αφήσει το ίδιο το μοντέλο του – ένα φαντασματάκι που χρησιμοποιείς σαν εξοπλισμό. Σου δίνουν boost στα stats και νέες κινήσεις. Θες να κοπανήσεις; Βάλε γορίλα Echo. Θες σπρίντερ με μπουνιά-αστραπή; Σκαθάρι. Αλήθεια, τρέλα.

Κάθε χαρακτήρας κρατάει μέχρι 5 Echoes. Οι συνθέσεις καίνε μυαλά. Κριτικά; Support; Αγνή παράνοια. Θέλεις να φαίνεσαι σαν να έχεις μαζέψει όλο τον δρυίδη σε μια παρέα; Απόλαυσέ το.

Ειλικρινά; Το κυνήγι τους είναι τοξικό. Σταμάτησα να κοιτάζω θέα, άρχισα να σκανάρω για περίεργα τέρατα. Έφτιαξα wishlist. Το αγαπημένο μου; Ένα γιγάντιο μανιτάρι που ρίχνει αέρια παντού. Αηδία, αλλά τον αγαπάω.

Η κίνηση είναι σκανδαλώδης (και ναι, θα έπρεπε να είναι παράνομη)

Σίγουρα κάποιος στην ομάδα των developers αναρωτήθηκε: «Και αν αντί για βάσανο, το movement ήταν fun;» Μας δίνουν τρέξιμο χωρίς stamina, πιασίματα σε γωνίες, τρελά wall-run, απίστευτες πτήσεις σε γκρεμούς – και απλά… το αφήνουν να γίνει.

Η εξερεύνηση, νιώθεις ότι παίζεις parkour simulator. Είδα Echo τέρας σε χαράδρα και αντί να πάω γύρω-γύρω σαν κανονικός άνθρωπος, πέρασα 45 λεπτά πάνω σε cliff jumps. Τα κατάφερα. Δεν το περηφανεύομαι.

Υπάρχει και skill tree μόνο για να γίνεσαι γρηγορότερος και πιο αλλόκοτος. Παρά τα δεκάδες συστήματα, το movement κλέβει την παράσταση.

Υπάρχει και ιστορία; Κάπως.

Είσαι ο Rover. Καμία ανάμνηση. Ο κόσμος καταστραμμένος μετά από κάποιο καταστροφικό, κοσμικό meltdown («Lament» το λένε). Σουλατσάρεις ανάμεσα σε χαρακτήρες: κλασικός emo σπαθάκιας, tech-κοπέλα, τύπισσα που η μόδα της είναι έγκλημα με μυστικά. Προσπαθείς να τα φτιάξεις; Τι ψυχή έχουν…

Το θέμα είναι… το σενάριο σέρνεται. Οι διάλογοι πέφτουν σαν εργασία για το σχολείο. Voice acting λες και ηχογραφήθηκε σε κουβά. Ήθελα να νοιαστώ. Αλήθεια. Αλλά στο τρίτο μονολόγιο για quantum entropies και άλλα αστροφυσικά, έκανα skip χωρίς καμία τύψη.

Το αστείο; Ο κόσμος λέει καλύτερα την ιστορία. Μαθαίνεις lore από ερείπια. Echoes υπονοούν τραγωδίες κάθε περιοχής. Μερικές φορές το κενό δίνει ατμόσφαιρα. Λες ψέματα; Όχι. Δουλεύει μια χαρά.

Free-to-Play; Κέρασμα πιο χουβαρντάδικο απ’ ό,τι περίμενες

Ναι, έχουμε gacha. Banners, pity counters, νομίσματα με ονόματα σαν bath bombs. Αλλά στην αρχή; Σου δίνει δώρα κανονικά.

Μέσα σε λίγες ώρες είχα πλήρη ομάδα, όπλα 4 αστέρων κι αρκετούς ρόλους για να πάρω κάνα θηριάκι με τη μία. Άσε που κάποια στιγμή διαλέγεις τον δικό σου 5άστερο. Σοβαρά.

Σίγουρα, ζορίζει στην πορεία. Τα resources μετά σπάνε. Αλλά στην αρχή; Πιο τζάμπα κι από τα ξαδέλφια σου το Πάσχα. Και το καλύτερο; None από τα fights χρειάστηκαν να παίξεις gacha. Έριξα bosses χρησιμοποιώντας Echoes που βρήκα κυνηγώντας ένα μανιτάρι στο δάσος. Ξεχνάς τους gacha Θεούς!

Το grind loop (αλλά από τα καλά)

Μόλις τελειώνουν τα tutorial, το Wuthering Waves γίνεται… άνετο. Μπαίνεις στον κύκλο: εξερεύνα παράξενα ζωνάρια, μαζεύεις φαντασματάκια, ανεβάζεις την ομάδα, κάνεις dailies, μπαίνεις events. Puzzle δωμάτια; Check. Arena για bosses; Ναι. Echo με Echo ξύλο; Φυσικά.

Τα μενού είναι αχταρμάς στην αρχή. Άνοιγα τρεις καρτέλες για να κάνω upgrade σε μπότες. Αλλά όταν το πιάσεις; Κυλάει νεράκι. Φτιάχνεις build, το τεστάρεις, κάνεις τρελά swaps, βρίσκεις κατά λάθος broken combo. Repeat.

Τα events αλλάζουν γρήγορα, και δεν είναι όλα για το ξεκάρφωμα. Κάποια αλλάζουν όλο το στυλ μάχης, άλλα σου δίνουν δοκιμαστικούς ήρωες να παίζεις τζάμπα. Αν σου αρέσει να πειραματίζεσαι, το game σου λέει «Κάνε κουμάντο».

Πρώτες μέρες, bugs και φαντάσματα που εμφανίζονται μέσα σε τοίχους

Εντάξει, το launch είχε σκληρά vibes. FPS drops, αόρατες υφές, bosses να περνάνε μέσα από το πάτωμα σαν μπουλίνγκ στα στοιχειωμένα. Σε μια μάχη, το boss απλά… έφυγε. Εξαφανίστηκε μες στη γεωμετρία. Γέλια, πανικός, reboot.

Πάντως, τα patches έσκαγαν γρήγορα. Η απόδοση πλέον πολύ καλύτερη. Οι devs; Φαίνεται να ακούνε το κοινό. Αλλά, αν παίζεις με σαρακοφαγωμένο κινητό ή ανησυχείς για την κάρτα γραφικών σου που βαριανασαίνει με το Chrome, καλό το λιγότερο settings.

Τελική ετυμηγορία: Echoes ναι, cutscenes όχι

Πλέον παίζω DPS με σκαθάρι, support ένα μανιτάρι-ζόμπι και μια ομάδα τρελοκομείο που ρίχνει σφαλιάρες πάνω από το κασέ τους. Το Wuthering Waves είναι παράξενο, αλλά… δουλεύει.

Ναι, το story είναι ανύπαρκτο. Και ναι, τα voices είναι λες και τα έγραψαν σε αποθήκη. Αλλά μάχη; Κίνηση; Echoes; Χάος – αλλά το χαίρεσαι.

Εδώ δεν σου στάζουν ντοπαμίνες… σε πετάνε πάνω τους με φόρα. Το αξίζει.