Genshin Impact: Γκάτσα, Θεοί, και Grind που Λάμπει

Το Teyvat σε φωνάζει – και φέρνει μαζί φίλους, πυροτεχνήματα, και... καλλιέργεια κονταριών αγροτικού τύπου.

Καλώς ήρθατε στο Genshin Impact, το μέρος όπου το άνιμε χτυπάει στα 4K, τα σπαθιά φωσφορίζουν λες και ανοίγουν κύκλους στο φροντιστήριο, και οι πιθανότητές σου να πετύχεις 5-άστερο χαρακτήρα; Ας πούμε... ταπεινωτικές για τα μαθηματικά σου. Είτε παίζεις τζάμπα είτε το 'χεις κάψει με τη Visa, ο κόσμος ανοίγει διάπλατα εμπρός σου, γεμάτος dungeons, γρίφους και μάχες που ετοιμάσου να χύσεις ιδρώτα. Αξίζει όμως πέρα από τα φώτα και το πρώτο ενθουσιασμό; Ας το ανοίξουμε να δούμε με τι πακέτο μπλέκεις – και σε πόσες λαγότρυπες θα πέσεις.

Slimes με άγριες διαθέσεις: Η (Αγ)καλοδεχούμενη σφαλιάρα του Teyvat

Άνοιξα λοιπόν το Genshin περιμένοντας άλλο ένα mobile RPG με λίγο μασκάρεμα. Εντυπωσιακά εφέ, αιωρούμενες μάχες, δέκα ώρες χαβαλέ πριν σε ρουφήξει το spreadsheet grind. Ναααααααι... ΟΧΙ. Το παιχνίδι αποδείχθηκε πολύ πιο επικίνδυνο – για τον χρόνο μου, τον SSD μου, κι αργότερα για το πορτοφόλι μου.

Διάλεξα την κοπέλα Traveler (είχε idle animation με κούραση και άποψη) και προσγειώθηκα στα λιβάδια του Teyvat. Πρώτος αντίπαλος; Ένας Electro Slime. Γλυκό blob με δίπλωσε σαν κρεβάτι παραλίας. Πάτησα κουμπιά, έκανα σλάλομ στο κενό. Απόλυτη πανικός.

Κι όμως – ένιωθα δίκαιο. Οι μάχες είναι σφιχτές, έξυπνες, γρήγορες, εύκολες στο διάβασμα. Οι εχθροί δεν βαράνε στην τύχη, σου κάνουν hint από πριν. Τα στοιχειακά combos όντως πιάνουν τόπο. Όταν διέλυσα τελικά το slime σ'ένα Swirl φωτιά + αέρα, πανηγύρισα μόνος μου λες και πήρα πρωτάθλημα. Ντροπή; Ίσως. Άξιζε; 100%.

Paimon, Γρίφοι και ένας κόσμος που ΔΕΝ σκάει ποτέ

Μετά ήρθε η Paimon. Iπτάμενο μασκότ με φωνή σαν γκρέμλιν σε καφέ και τον ενθουσιασμό αυτής που δεν προσπερνάει κανένα dialogue box. Φαντάσου τη Navi από το Zelda - αλλά αν είχε TikTok και κανένα απολύτως chill.

Έριξα την έντασή της (ευχαριστώ, άγιο μενού ρυθμίσεων), και όλα ησύχασαν – εκτός από τον κόσμο. Ο κόσμος; Έγινε ακόμα πιο φασαριόζος. Όχι μόνο πουλάκια και αεράκι – παντού κάτι συμβαίνει. Λόφοι με γρίφους, λίμνες γεμάτες loot, ερείπια με τα vibes τους.

Το climbing; ΟΚ, μυρίζει έντονα Breath of the Wild, αλλά το Genshin το 'χει κάνει "δικό του." Ό,τι βλέπεις, σκαρφαλώνεις – αρκεί να 'χεις αντοχή. Το gliding; Καθαρή χαρά. Αναρριχήθηκα σε κορυφές just για να κάνω βουτιά στο κενό. 10/10, πάντα τέτοια!

Swapping, Σφαλιάρες και Στοιχειακό Χάος

Καμιά ώρα μέσα, έσκασε η Amber. Pyro archer, κουνελάκι-βόμβα, ατέλειωτο μπλα μπλα. Κι εκεί άλλαξαν όλα. Η μάχη έπαψε να είναι spaμπούνιασμα κουμπιών. Άρχισα να κάνω juggling στοιχεία, να προκαλώ εκρήξεις, να γεμίζω την οθόνη με Overloaded (μπάμ) και Burning (μεγαλύτερο μπάμ). Χάος – αλλά λαχταριστό.

Εκεί είναι που το Genshin πηγαίνει στο "μυαλό του γαλαξία". Ομάδα τεσσάρων, ο καθένας με το όπλο και το στοιχείο του. Πάγος + Νερό = Παγώνει. Ό,τι βρέχεται – ηλεκτρίζεται. Φωτιά + άνεμος = ένας τυφώνας βαθυκόκκινου μετανιώματος. Μπάχαλο, αλλά λειτουργεί τέλεια.

Η crew μου; Traveler (Anemo), Amber (Pyro), Kaeya (Cryo), Lisa (Electro) – τίποτα μετα, τίποτα "ιδανικό". Δεν με νοιάζει καν. Το να βλέπω τα mobs να εκτινάσσονται σαν popcorn είναι όλο το σόου που ήθελα. Δεν ξέρω ακριβώς γιατί δουλεύει. Απλά δουλεύει.

Gacha: Ο τζόγος του waifu vs το πορτοφόλι σου

Ε, λύγισα. Άνοιξα την καρτέλα Wishes, σαν λαμπερό anime φρουτάκι. Έκανα ένα δεκάρι-τραβηγματιά. Κέρδισα τέσσερα αστέρια catalyst, κάτι upgrade skoupidia, και... Να, τη Noelle, υπηρετριούλα με claymore και στυλ ψυγείου διπλής πόρτας.

Ήταν αγωνιώδες. Ήταν meh. Ήταν gacha.

Τα Primogems βγαίνουν αργά – πολύ αργά, φάση βροχίτσα σε ξερόφυλλο. Έχει pity system (90 pulls = 5-άστερος), αλλά μην περιμένεις το αγαπημένο σου να κάτσει αν δεν έχεις για τριψήφιο rolling. Είναι το tease του πορτοφολιού, σκέτο.

Παρά ταύτα, δεν γκρίνιαξα. Το core gameplay είναι ακόμη φωτιά. Το παιχνίδι σου δίνει αξιοπρεπείς χαρακτήρες από νωρίς – δεν θα μείνεις ποτέ μόνος κι άοπλος. Έπαιξα δεκάδες ώρες χωρίς να αγοράσω τίποτα. Όταν το έκανα; Πέντε ευρώ στο Welkin Moon πότισμα. Ειλικρινά; Καμία ενοχή.

Liyue Mood: Θείες γεύσεις, χρυσοποίκιλτα σοκάκια, ιστορίες με ψήγμα

Μετά… Liyue. Άμα το Mondstadt είναι μεσαιωνικά κρασοπουλιά και ανεμόμυλοι, το Liyue είναι λαξεμένο σε βουνά και πλούσιο όσο τα όνειρα του θείου Τσιπράκου. Η αλλαγή κλίματος; Αγρίευσε. Η μουσική έγινε κλασική. Οι NPCs, σκέτο αλατάκι. Τα quest γέμισαν χαοτική κακία.

Οι γρίφοι; Ξαφνικά πτυχίο θέλεις. Άναβα πυρσούς με σωστή αλληλουχία, κυνηγούσα Seelies – λες κι έγραφα Geo διαγώνισμα. Το Liyue Harbor; ΧΑΟΣ. Πολυσύχναστο. Μισοί NPC έδειχναν όντως να έχουν πρόγραμμα και έννοιες.

Η ιστορία εδώ; Αναπάντεχα καλή. Δεν είναι για φιλολογικό ανάλυση, αλλά κρατάει το ενδιαφέρον. Ειδικά όταν βγαίνουν παρόντες οι Archons. Ο Zhongli (θεός του Geo) με έκανε να αναρωτιέμαι αν παίζω ακόμη ή ξαφνικά πιάσαμε διάλεξη πάνω στον κινεζικό καπιταλισμό…

Τοίχος Resin: Όταν το grind αρχίζει να σε αλέθει

Έχω ρυθμό. Εξερευνώ, όλα κυλάνε. Και τότε τρώω άκυρο – RESIN TIME.

Το Original Resin είναι το εισιτήριο για loot. Bosses, domains, dungeons – όλα το θέλουν. Παίρνεις 160. Γεμίζει πιο αργά κι από ήλιο του Γενάρη. Ή... ανοίγεις πορτοφόλι. Δεν έχεις Resin; Δεν έχει drops. Δεν έχει πρόοδο. Δεν έχει χαρά.

Στην αρχή δε μ’ ένοιαξε – τόσα πράγματα τριγύρω να γίνουν. Μετά όμως; Σκληρό. Θες το 5άστερο Gladiator’s set; Ετοιμάσου για 3 βδομάδες speed-dating στο ίδιο domain και τελικά παίρνεις... παλιομπότες.

Άλλοι το κάνουν micromanagement λες και prep-άρουν raid. Εγώ το πήρα θεϊκό σημάδι να πάω μια βόλτα έξω. Ή, ακόμα καλύτερα – κοίταξα ταβάνι. Σωτήριο.

Co-Op τρελάδες και event με ημερομηνία λήξης

Το co-op ανοίγει στο Adventure Rank 16. Μπήκα σε κόσμο φίλου και – ναι, το ομολογώ – έβαλα κατά λάθος μισό λιβάδι φωτιά. Δεν ήταν η καλύτερή μου.

Το multiplayer είναι λίγο ό,τι νά ‘ναι. Δεν μπορείς να κάνεις story quest ή να πάρεις loot άλλου. Κάπως περίεργοι περιορισμοί. Παρ'όλα αυτά, γέλιο έχει. Ειδικά όταν είστε και οι δύο λίγο άπειροι και κάποιος ξυπνήσει Ruin Guard κατά λάθος. Πανικός κινηματογραφικός.

Και μετά – τα events. Το Genshin τα μοιράζει λες κι είναι καραμέλες στο καρναβάλι. Rhythm games, tower defense, balloon races. Τη μία βόμβες, την άλλη σε fever dream Mario Kart με πυροτεχνήματα.

Τα περισσότερα; Τρελό fun. Κάποια, όχι τόσο. Δηλαδή ή μπαίνεις μέχρι να τελειώσουν ή απλά... τα χάνεις. FOMO; Οπωσδήποτε. Ενοχικός χαβαλές; Ναι, κι αυτό.

Μουσικάρες και πανδαισία για τα μάτια

Το soundtrack; HOYO-MiX έδωσε ρέστα. Κάθε περιοχή με δικό της ύφος, οι μεταβάσεις λες και ακούς DJ. Mondstadt με fantasy φλογέρες. Liyue όλο guzheng και αρχοντιλίκι. Inazuma; Καταιγίδα και shamisen – όλη η τέχνη στριμωγμένη σε MP3.

Οπτικά, το παιχνίδι δείχνει λες και Studio Ghibli ήπιε Monster. Cel-shaded ουρανοί, τα καιρικά αλλάζουν στο πι και φι, νερά που σε προκαλούν να πέσεις μέσα. Κάθε περιοχή φωνάζει "χειροποίητο". Τα ερείπια σε καλούν να τα ρημάξεις ακόμη κι αν είναι άδεια. Και οι waifus/ husbandos; Στο ταβάνι.

Κατά βάθος, θα το έπαιζα μόνο για screenshots. Αλήθεια.

Τελικές σκέψεις: Ναι, ακόμα κολλημένος

Δεκάδες ώρες μετά – και ακόμη κάνω login.

Το παιχνίδι; Ακόμα δωρεάν. Ακόμα όμορφο. Ακόμα grindάτο. Αν το πάρεις σαν δεύτερη δουλειά, καήκες. Το gacha θα φάει το μισθό αν το αφήσεις. Το Resin θα σε φρενάρει. Κάποια events – ναι, άστο καλύτερα. Αλλά το βασικό gameplay; Βράχος. Ο κόσμος; Ακόμα σε τραγουδάει.

Πάρε το σαν playgrοund – πήγαινε όποτε γουστάρεις. Είναι ό,τι πιο δυνατό σε free games εκεί έξω.

Απλά μην το ρίξεις στα γεμάτα. Εκεί το μονοπάτι οδηγεί σε εξομολόγηση visa.