Raid: Shadow Legends – Η κριτική που κανείς δεν περίμενε, όλοι όμως διαβάζουν

Φαντασία με ξόρκια και σπαθιά, αλλά αντί για δράκους, έχει excel.

Ε, λοιπόν, ναι. Τους έχετε δει τους διαφημιστικούς βομβαρδισμούς. Ίσως να γελάσατε, ίσως να ξενερώσατε. Κάπου ανάμεσα σε meme-level διαφήμιση και σε κάτι τύπους με μυώδεις πανοπλίες, το Raid: Shadow Legends έγινε παγκόσμιο φαινόμενο. Εγώ άντεξα όσο άντεξα. Το κατέβασα “για πλάκα”. Έπαιξα πάρα… ΠΑΡΑ πολύ. Έκτοτε, έχω γνώμη – και περιλαμβάνει excel, δηλητήρια και έναν ξενερωμένο ξωτικό που αξίζει καλύτερα.

"Το κατέβασα για χαβαλέ... τώρα κάνω main τον Kael!"

Πήγαινα για τουρισμό στο καμένο. Όλοι έχουν δει Raid (τουλάχιστον διαφήμισή του), ακόμη κι αν ποτέ δεν του έδωσαν play. Μέχρι κι ο φίλος που δεν παίζει ούτε τρίλιζα ξέρει αυτούς τους ορκ που ουρλιάζουν στις διαφημίσεις.

Αλλά ήθελα να καταλάβω – υπάρχει κάτι πίσω από το εξωφρενικό hype; Γιατί όλοι κολλάνε; Ένα download κι ένα "άστο να τρέχει" σε PC και κινητό, μόνο για να ανακαλύψω πως δεν υπάρχει πάτος στο βαρέλι. Το βάθος εδώ είναι τεράστιο. Μιλάμε για άγνοια κινδύνου.

Kael ή τίποτα: Ο starter που δεν ήξερες ότι χρειάζεσαι

Το αρχικό cinematic; Σαν να “κούμπωσαν” δέκα ενεργειακά σε ένα session D&D με μπάτζετ ταινίας Marvel. Δράκοι, προδοσίες, εξαϋλωμένο ξωτικό – ό,τι προβλέπει το starter pack της fantasy διασκέδασης.

Έρχεται και η ώρα του starter champion: Τέσσερις επιλογές. Αλλά μεταξύ μας; Ή Kael ή τίποτα. Άρχοντας του Poison. Μούτρο που έχει να κοιμηθεί απ’ το tutorial, μυρίζει διαφθορά και μαρατζιόλα. Τον λατρεύω.

Το πρώτο gameplay; Ο πάτος-του-noob: Kλικ εδώ, αναβάθμιση εκεί, ναι-ναι-μπράβο-συνέχισε. Τίποτα δεν σ’ αφήνει να κάνεις λάθος… ακόμα. Μετά αρχίζει το αληθινό πράγμα. Και κάπως τρομάζεις. Και γουστάρεις λίγο παραπάνω.

Τα μενού – Λες κι άνοιξες λαβύρινθο με κουμπιά

Να είμαι ειλικρινής, το UI του Raid είναι σαν ρώσικη κούκλα με ειδοποιήσεις. Μενού μέσα στα μενού. Κάποια στιγμή άνοιξα μία Champion Vault που ποτέ δεν ξεκλείδωσα. Πανικός.

Tavern για να θυσιάζεις τα… <<ζώα>>, Forge για να ράβεις αντικείμενα, νομίσματα περισσότερα κι από λαχειοπώλη στην Ομόνοια. Ακόμα δεν ξέρω ακριβώς γιατί υπάρχει το silver – μάλλον για οτιδήποτε.

Κι όμως; Το ολοκληρώνει όλο. Το ένα μενού κουμπώνει στο άλλο σαγανάκι. Θες Clan Boss; Πρέπει να κουρδίσεις γρηγοράδα και gear. Θες να ψηθεί η αράχνη στη φωλιά της; Φέρε burn και προσευχήσου. Κανένας δεν σε οδηγεί. Σου πετάν το calculator και… "Καλή τύχη, φίλε μου."

Auto-battle; Ο καλύτερός σου φίλος. Το πατάς. Ξανά-μανα. Χωρίς ντροπή.

Speed tuning: Η νέα μου παράνοια

Προχωράς στο Campaign, Kael θεός, νομίζεις είσαι άτρωτος. Και μετά, bam! Στάδιο 7. Ένας σκελετός με νταηλίκι. Σου σβήνει όλη την ομάδα πριν πεις ‘ωχ’.

Δεν είναι μόνο το level. Θέλει σειρά, synergy, speed tuning – δηλαδή να χορεύει η ομάδα σου με μετρονόμο και ματσέτα. Το λεγόμενο “speed aura”; Δεν ήξερα τι είναι – τώρα βλέπω εφιάλτες ακόμα και ξύπνιος.

Τα λάθη μένουν για πάντα – Σκότωσα το Epic μου

Μέρα τρίτη. Pullάρω Epic. Χαίρομαι. Τον κοιτάω – βαριέμαι. Τον ταΐζω στον Kael. Μετά από δύο ώρες μαθαίνω πως ήταν Α-tier και ήμουν έτοιμος για Arena-God. Τέλεια. Πρώτη φορά στη ζωή μου να με εμψυχώνει η ήττα.

Δεν φώναξα. Κάθισα απλά, βουβός. Αληθινό facepalm.

Αυτό είναι το Raid: Σου δίνει, σου παίρνει, σε αφήνει ν’ αυτοκαταστραφείς χωρίς καν προειδοποίηση.

Σημείωση προς εαυτό: Google, πριν κάνεις κλικ.

Arena PvP: Εκεί που οι free players δακρύζουν και εκδικούνται

Το PvP στο Raid; Σκληρό. Μπαίνεις με ελπίδες, βγαίνεις κουρέλι – κάποιος φάλαινα με 6 Legendary σε ισοπεδώνει επειδή έτσι.

Δεν είναι, όμως, χαμένος αγώνας. Υπάρχει χώρος για τακτική, outplay ή για σκαστές νίκες στις αδερφές ομάδες, παριστάνοντας τον τακτικό γκουρού.

Τσέκαρα συνέχεια, έβαζα νέες άμυνες, σνόμπαρα τις δυσκολίες – έχανα νίκες, κρύωνα ο καφές, αλλά κόλλησα.

Clan Boss: Μία αγάπη, δύο κλωτσιές, τρία κομμένα όνειρα

Ο Clan Boss είναι το τέρας-τοίχος που βαράς κάθε μέρα με την ομάδα σου. Δεν πονάει, δεν ιδρώνει, απλά σου θυμίζει ότι δεν είσαι (ακόμα) θεός. Όταν όμως όλα δένουν, debuffs, turn meters, άγιος ο Kael – είναι όμορφο. Άμα ήσουν ποτέ fan του domino, εδώ… εκρήξεις.

Στο Raid, εδώ ζει το nerdιλίκι. Sets, cooldowns, aλληλεπιδράσεις. Άμα δεν έχεις loot, άστο καλύτερα – θα χαϊδεύεις kaiju με βρεγμένη πετσέτα.

Αλλά όταν σκάς επτάψηφιο damage; Πακέτο και δύο φιλάκια στον chef.

F2P; Θέλει ψυχραιμία, δύναμη και (τουλάχιστον) δύο excel

Το παιχνίδι σε κακομαθαίνει για λίγο. Δίνει ενέργεια σαν να μοιράζει φέιγ βολάν. Και μετά; Σφίγγει. Και ξαφνικά κάνεις κουμάντο και για τσίχλα. Μετά έρχεται mastery, ascension, farmάρισμα potions, shard-ρουλέτα, gear upgrade… Ένας πολυόροφος μύλος.

Ή τα παρατάς. Ή σκύβεις το κεφάλι, spreadsheet στο ένα χέρι και playlist στο άλλο.

Τι κερδίζεις; Τη στιγμή που επιτέλους βγάζεις άχρηστο boss, που σε έδερνε βδομάδες. Αργεί. Αλλά πονάει γλυκά.

Δεν είναι παιχνιδάκι του σαββατοκύριακου. Είναι τάμα. Με… excel.

Οι μικρές (μεγάλες) νίκες

• Πρώτη φορά 4-star gear από Dragon’s Lair; Screenshot – λες κι έκανα παιδί.
• Ο Kael έριξε τριπλό poison και ο boss έκανε rage quit; Γέλασα δυνατά.
• Έριξα φαλαινο-ομάδα στην Arena, γιατί outspeed και mindgames. Εκδίκηση, γλυκιά.

Το Raid ξέρει να σου βγάζει γέλιο-υπερηφάνεια, ακόμα κι αν αντέγραψες meta comp από Reddit. Όταν η μπακαλίστικη τακτική σου πετύχει; Δεν υπάρχει καλύτερο.

Raid: Αξίζει ή όχι;

Νόμιζα ότι θα γελάσω και θα το σβήσω. Τρεις εβδομάδες μετά, έχω excel, σκέφτομαι σοβαρά να μπω Discord server για gear drop statistics.

Ναι, το Raid είναι "κραυγαλέο”. Ναι, πιέζει πορτοφόλι. Αλλά τι βάθος!

Αν τη βρίσκεις με theorycrafting, χορογραφία round-turns, και θες να κοιτάς το κινητό ουρλιάζοντας με support που σπάει, εδώ θα βρεις σπίτι.

Απλά… για το καλό σου, μην ταΐζεις τα Epics σου! (Είναι προσωπικό βίωμα...)