Merge Gardens – Τακτοποιήστε το κτήμα σας, ένα μούρο, ένα πουλί και μία αλλόκοτη σπαζοκεφαλιά τη φορά

Αν κρίνεις από τα λουλουδάκια και τα ζωάκια, το Merge Gardens σου βγάζει κάτι φλώρικο. Μη μασάς. Κάτω από τα τοπία-Άγγλος κηπουρός κρύβεται μία πονηρή παγίδα για εθισμένους στα παζλ: μηχανισμοί συγχώνευσης, πίστες match-3 και τόσο περίεργο σενάριο που νιώθεις υποχρεωμένος να ψαχουλέψεις πίσω από κάθε θάμνο. Έχω ταΐσει πουλιά και μαζέψει ψηφιακά σκουπίδια περισσότερες ώρες απ’ όσες θέλω να παραδεχτώ. Καμία τύψη.

Ξεκινάει με χάλι, και… πουλάκι

Το πρώτο πράγμα που πάτησα; Μουχλιασμένο αυγό. Έσκασε και βγήκε ένα πουλάκι. Μιλάμε για πουλάκι. Πιάνει το πέταγμα και κάνει σαν να το κληρονόμησε όλο το κτήμα. Ναι, με κέρδισε.

Αυτό δεν είναι από εκείνα τα νεκρά merge που παίζεις πάνω σε άδειες πλακέτες με μουσική ανελκυστήρα. Το Merge Gardens σε ρίχνει σ’ ένα ρημαγμένο κτήμα, σου πετάει ένα σκουριασμένο τσουγκράνι και μετά σου σκάει και ένα επίπεδο παζλ. Και βέβαια έχει και match-3, γιατί όχι!

Η αυλή είναι βομβαρδισμένη. Σπασμένα αγάλματα, βρύα παντού, γρασίδι που παρακαλάει να το λυπηθείς. Σαν να πέρασε τσίρκο και δεν καθάρισε κανείς. Ξεκινάς να συγχωνεύεις, ένα-ένα, ανοίγεις χώρο, ξεθάβεις πραγματάκια. Παράξενα εθιστικό. Μόλις λες "ωραία πάει", τσουπ, νέα σαβούρα.

Συγχώνευση, αναβάθμιση, επανάληψη (και φούσκαρε ό,τι προλαβαίνεις)

Στην αρχή όλα basic. Τρία ίδια μαζί = κάτι λίγο καλύτερο. Τρεις αγριόχορτοι; Μπράβο, τώρα έχεις θάμνο που δεν ντρέπεσαι να δουν οι γείτονες. Επιμένεις και ξαφνικά γεμίζεις τοπίρια, παρτέρια-βελούδο, και… μοντελάτα ζωάκια.

Είναι λίγο σαν αλχημεία με κομμένο γκαζόν. Τα κιβώτια γίνονται βαρέλια, βαρέλια γίνονται εργαλεία, μέχρι που σου σκάει ξαφνικά λαμπερή μπάλα με μέλισσες. Μην ρωτάς, απλά δοκίμασε τι θα βγει.

Αποθήκευση; Χάος τύπου μποτιλιάρισμα σε clown car. Κάθε αναβάθμιση θυμίζει Tetris για συλλέκτες αντικειμένων. Ή θα συγχωνεύσεις ή θα χάσεις. Αν μαζέψεις πολλά… καλώς ήλθες στο ζόρι. Εγώ έχω κοιτάξει δοχείο ποτίσματος για δέκα λεπτά, να αποφασίσω αν θα το φουσκάρω ή να το θυσιάσω. Τραγικό άγχος. Μη με ρωτήσεις αν το μετάνιωσα.

Και η φούσκα; Δικό της κεφάλαιο. Μπορείς να βγάλεις πράγματα προσωρινά εκτός ταμπλό, αλλά είναι όλο τρικλοποδιά. Υπάρχει ολόκληρο Reddit μόνο για τα κόλπα του bubbling. Ένιωθα πως παραβιάζω κανόνες κηπουρικής και Νόμπελ φυσικής ταυτόχρονα.

Match-3: Όταν νομίζεις ότι συγχωνεύεις και ξαφνικά δίνεις εξετάσεις γλυκισμάτων

Εκεί που έχτιζα παρτεράκια και σχολίαζα το στυλ των θάμνων μου, το παιχνίδι με πετάει αλλού: "Θες νομίσματα; Πάτα ένα match-3." Ξαφνικά σβήνω φράουλες και παρατάσσω τάρτες λες και ετοιμάζω catering για Βικτωριανό πικ-νικ.

Γκρίνιαξα. Υποτίθεται μπήκα για merging. Αλλά ναι... τα match-3 τους το έχουν. Ευφάνταστα layouts, έξυπνα combos και εκεί που δεν το περιμένεις, διαλύεις ολόκληρο ταμπλό με μία λεμονόβομβα. Έπιασα εαυτό να σηκώνει γροθιά θριάμβου.

Λύσε το παζλ, πάρε loot, πέτα το πίσω στην αυλή. Αυτός ο κύκλος; Εθισμός.

Έχω φάει 20λεπτα μόνο για να πάρω ένα αυγό, που έγινε πουλί, που έκοψε ξύλο, που έγινε σωρός, που άνοιξε νέο κομμάτι αυλής… με νέους γρίφους. Σαν να κυνηγάς την ουρά σου, αλλά χαίρεσαι κιόλας.

Η Ντέιζι, η κληρονομιά-μυστήριο και τα (τελείως) αλλόκοτα αγάλματα

Παίζεις ως Ντέιζι. Μπότες μεγάλες, μάτια τεράστια, μυστήριο ακόμη μεγαλύτερο. Κληρονομεί το κτήμα από θείο-εξαφάνιση και από εκεί και μετά, το περίεργο γίνεται νόμος.

Ξεκλειδώνεις ομίχλη, βρίσκεις παράξενα γράμματα, πέφτεις πάνω σε αγάλματα που μάλλον σε παρακολουθούν. Ισορροπεί μεταξύ σεναρίου "να ψαχτείς" και "δεν σε πνίγω με ομηρικά έπη".

Το voice acting; Θεϊκό για τα δεδομένα. Η προφορά της Ντέιζι αλλάζει με κάθε πρόταση, λες και κάνει πρόβα για 3 αγγλικές sitcom ταυτόχρονα. Μία γλυκούλα, μία κράζει πάπια που της χρωστάει ενοίκιο. Δουλεύει, ανεξήγητα.

Έχεις και σκίουρο που κάνει τον μαφιόζο και φλαμίνγκο Vincent που σχολιάζει το γκαζόν λες και επιλέγει έργα στη documenta. Χρειάζονταν τόση τρέλα οι developers; Όχι. Εγώ τη χάρηκα; Και παραχάρηκα.

Monitization: Άνοιξη, και οι κάρτες πάνε βόλτα (Early warning)

Λοιπόν, ώρα για το... ταμείο. Το πρώτο pop-up* “αγόρασε το βασικό πακέτο διαμαντιών”* σκάει πριν καν σηκώσεις τοστ. Δηλαδή: “Βαριέσαι τις 6 ώρες αναμονή; Πλήρωσε!”

Μετά φυσικά... αρχίζει το πρέσινγκ. Κάθε επέκταση απαιτεί διαμάντια. Boosters κουνάνε επιδεικτικά μπρος στη μούρη σου, σα cupcake που δεν σε αφήνουν να φας. Δεν το κρύβουν καθόλου.

Και η αποθήκευση εκεί δαγκώνει. Ή μαεστρία στο bubbling ή διαμάντια και υπομονή. Ναι, σου δίνει μερικά δωρέαν, αλλά μετά τις πρώτες ώρες, οι βρύσες στερεύουν.

Όχι ότι σε νιώθεις θύμα. Περισσότερο... "διπλανός γείτονας που σου προτείνει τα ακριβότερα λιπάσματα με καμάρι".

Events, πουλάκια, κι εκείνο το φλαμίνγκο

Ενημέρωση: Μόλις λες "το έπιασα το workflow", σου πετάει event. Εκεί αρχίζει το πάρτυ με περίεργα αυγά, κυνηγητό tokens και κριτσάνισμα exclusive ζώων που λάμπουν σε αμφιλεγόμενα animations.

Κάθε event είναι χώρος δικός του, με νέους κανόνες. Κάπου διαλέγεις βραβεία, κάπου κυνηγάς loot μέχρι να κουραστείς. Χαμός. Καλά, όμως.

Πουλιά; Πολλά πουλιά. Κάποια μαζεύουν, άλλα απλά περιφέρονται και στυλάρουν. Ένα μου έκανε βόλτες γύρω από ένα κιβώτιο επί 20 λεπτά χωρίς να βγάλει ουρά.

Να τα κουμαντάρεις γίνεται mini-game από μόνο του. Λίγο σαν να προσέχεις κοτόπουλα, λίγο σαν να φτιάχνεις Ε9.

Μετά βάζεις φωλιές, birdhouses—κυριολεκτικά εργοστάσια πουλιών. Έκανα ολόκληρο βράδυ optimization σε ποιο φτερωτό τεμπέλικο θα δουλέψει πού. Σε excel ήμουν πιο άνετος, βασικά.

Merge-εξάρτηση: Ναι, υπάρχει και ΔΕΝ είναι ντροπή

Περίπου στη δέκατη ώρα, σταμάτησα να "παίζω" Merge Gardens. Το ζούσα. Πάταγα κιβώτια στο διάλειμμα, σχεδίαζα merges ενώ βούρτσαρα δόντια, ψιθύρισα "μη το κάνεις bubble ακόμη" στο κινητό μέσα στο μετρό.

Δεν αλλάζει κάτι δραματικά. Απλά γίνεσαι goblin του κήπου. Βάζεις μυαλό. Συγχωνεύσεις πιο ροϊκές, μαζεύεις λιγότερα σαβούρια, μέχρι και τα πουλιά τα αφήνεις να αγχώνονται μόνα τους όταν έχουν νεύρα.

Πάει αργά, αλλά προχωράει. Κάθε που καθαρίζεις ομίχλη ή ανοίγεις νέο section νιώθεις αυτή τη βαθιά ικανοποίηση. Ακόμα ένα μπάχαλο στην τάξη. Ακόμα ένας θρίαμβος έναντι του χάους.

Τελικό Σχόλιο: Το Merge Gardens είναι το μπάχαλο που ΑΞΙΖΕΙ να παίξεις

Το Merge Gardens δεν με αιφνιδίασε απλά, μου άρπαξε τον εγκέφαλο. Μπήκα για παζλάκια, έμεινα για το χάος και τη γραφειοκρατία των πουλιών.

Χαριτωμένο; Ναι. Κρυφο-βαθύ; Πιο πολύ απ’ όσο θέλω να ομολογήσω. Παζλ που μετράνε. Merging που ικανοποιεί. Χαρακτήρες που... νομίζεις θα πεταχτούν απ’ την οθόνη.

Τα χρήματα παραμονεύουν, αλλά δεν σε τσακίζουν. Αν γουστάρεις να ξεχωρίζεις ψηφιακά σαβούρια σε πιο γκλαμουράτα σαβούρια, δώστου μια ευκαιρία.

Α, και αν αρχίσεις να δίνεις ονόματα στους θάμνους σου; Καμία κατάκριση. Μαζί σου.