Wuthering Waves Recensie – Mijn Echo Vloerde een Beer
Ik kwam voor de anime-zwaardgevechten. Ik bleef hangen omdat mijn spookbeer mensen lansde door bomen heen.
Niemand bereidt je voor op je eerste serieuze knokpartij tegen een huilende stenen kolos die een spook als loot laat vallen. Of dat die spook gewoon verzamelbare merch is. Of dat het spook zelfs harder slaat dan je zwaard. Wuthering Waves doet niet aan rustig opstarten; je wordt keihard in een schitterende koortsdroom geslingerd vol ritmisch knokken en alles-kan-bewegingen. Ik dacht: “Even half uurtje proberen.” Drie uur later ziplinete ik van een wolkenkrabber terwijl mijn keverhuisdier zichzelf als kamikaze op een miniboss stortte. Chaos, maar dan goed.
Bossfight? Genadeloos. Toch Blij.
Ik ben vaak zat doodgegaan in games. Bizar vaak. Soms heldhaftig. Soms gewoon super knullig. Maar deze…? Het voelde als een soort sportdans. Halverwege een klif (ja, muurrennen is een ding — en het is even maf als het klinkt) spotte ik een beest ter grootte van een bestelwagen dat breakdance deed op een brug. Ik, vol overmoed, er gelijk op af. Vloog prompt de stratosfeer in.
En raar maar waar: moest lachen ook. Die dood had-ie gewoon verdiend.
Vechtmechanics in Wuthering Waves geven je geen moment rust. Je cancelt animaties op gevoel, parry’t uit reflex, knalt Echo-skills middenin een combo en wisselt in de lucht van personage alsof het niets is. Rommelig, roekeloos – maar precies zoals je ‘t wilt. Vergeet klikken en chillen; dit is pure knop-acrobatiek.
Ik ging terug, lokte een uithaal uit, parryde strak, en spuwde vervolgens bliksem met m’n katana-girl. Ondertussen dook spookbeer op met ruzie in z’n ogen. Gevecht eindigde ergens halverwege het zweven, driftend van de brug af alsof ik dat allemaal gepland had. Overduidelijk niet, trouwens.
Eigen Spookdierentuin Gebouwd. Shopt als een malle.
Echoes. Soms, als je een monster sloopt, laat ‘ie zichzelf vallen. Serieus: een mini-me als spook die je uitrust als wapen. Ze boosten je stats en geven extra moves. Slaan als een gorilla? Kan. Supersnelle dash-punch? Kever. Echt waar.
Elke personage kan vijf Echoes equippen. Het bouwen wordt dus heel snel, heel wild. Crit-stack, support-units, pure chaospotjes. Wil jij eruitzien alsof je crew bezeten is door het bos? Gaan!
En eerlijk: het verzamelen is verslavend. Ik checkte op een gegeven moment niet eens meer de scenery, alleen nog maar wildemansbeesten voor mijn lijstje. Mijn favoriet nu? Zo’n champignon zo groot als mijn zelfrespect na 04:00 die de lucht vult met gifgas. Goedgekeurd smerig.
Deze Bewegingen Zijn Eigenlijk Verboden
Iemand bij de makers bedacht: ‘Stel, bewegen is gewoon echt leuk?’ Vervolgens mag je rennen zonder uithoudingsmeter, hangen aan richels, over muren sprinten en zweven langs kliffen – en niemand zegt ‘stop’.
De wereld voelt als een speeltuin die per ongeluk een parkoursimulator werd. Ik zag een Echo-monster aan de overkant van een enorm ravijn; normaal loop je dan om, toch? Ik dus 45 minuten lang muurklimmend naar boven – gelukt, maar trots? Mwah.
Er is een hele skilltree puur voor sneller en weirder bewegen. In een game die uitpuilt van de systemen, steelt beweging alsnog de show.
Het Verhaal. ‘t Is Er. Min of Meer.
Je bent de Rover. Je geheugen is weg. De wereld is naar de gallemiezen door iets kosmisch genaamd de Lament. Iedereen die je spreekt: edgy zwaardenman, techmeisje, modedrama met geheimen. Jij probeert de boel te fixen. Misschien.
Maar… het schrijfwerk sukkelt wat voort. Dialogen lezen als huiswerk. Voice-acting als spreekbeurt. Ik wílde echt meeleven hoor. Maar na de derde monoloog over kwantumresonantie of zoiets, haakte ik af.
Gek genoeg maakt de wereld zelf een beter verhaal. Lore vind je in ruïnes. Echo-varianten onthullen rampen die lokaal heersten. Zelfs stilte heeft smaak. Klinkt onwaarschijnlijk, werkt top.
Free-to-Play? Best Wel Gul.
Ja, het is een gacha. Met banners, pity-counters; je kent het. Currencies die klinken als hippe bruisballen. Maar aan het begin? Slingert je gewoon cadeau’s om de oren.
Binnen een paar uurtjes had ik een voltallige squad, dikke viersterrenwapens, én genoeg pulls voor een power unit. Je mag zelfs een vijfster kiezen. Geen grapje.
Tuurlijk, daarna wordt het schaarser. Maar dat eerste stuk? Veel royaler dan de meeste. En het mooiste: geen enkel gevecht schreeuwde om meta gear of pay-to-win pulls. Mijn bossfights won ik met Echoes die ik halverwege een champignondans in het bos vond. Geen gacha-goden nodig.
De Grind-loop (Maar dan Lekker)
Na het geforceerde handje vasthouden, wordt Wuthering Waves zowaar gezellig. Unlock de loop: rare hoeken verkennen, spoken vangen, squad tunen, dailies doen, meedoen aan events. Puzzelkamers? Ja. Bossarenas? Zeker. Echo versus Echo geweld? Potverdorie, ja.
De menu’s zijn aanvankelijk een ramp. Drie tabs open voor een paar schoenen upgraden. Maar heb je de flow? Dan loopt het gesmeerd. Loadout bouwen, testen, iets debiels erin gooien, per ongeluk een OP-combo vinden. Herhalen.
Events wisselen snel af, en niet allemaal als saaie opvulling. Soms wisselen ze de combat-rules, andere keer krijg je trial-personages om uit te proberen. Hou jij van minmaxen tot je hersens tintelen? Deze game schuift je het gereedschap aan en roept: ‘Doe gek!’
Launchpuinhoop, Bugs en Vage Spoken
Oké: launchdag was krakend. Droppen in framerate, onzichtbare textures, bosses die door de vloer laserden als bowlingpins met issues. Eén keer vertrok m’n vijand gewoon. Door de muur. Paniek dus.
Maar: updates vliegen nu binnen. Game loopt inmiddels een stuk stabieler. De devs? Die zitten er kort op. En ja, als je nog op een stokoude mobiel speelt of je GPU gilt bij Chrome, zet dan alles even wat lager.
Eindoordeel: Echoes Ja, Cutscenes Nee.
Ik heb een kever als main-DPS, een spookchampignon als sidekick, en een team mafkezen die boven hun sterrenrating meppen. Wuthering Waves is weird, maar werkt als een tiet.
Het verhaal? Slap. Voice-acting? Klinkt als bezemkast-opnames. Maar het vechten? Bewegen? Het Echo-systeem? Chaos op de best mogelijke manier.
Hier geen slow dopamine, gewoon direct kopje onder. Dikke aanrader.