Fragpunk: Όταν τα Hero Shooters γίνονται τσίρκο με κάρτες (και δεν είναι καν ντροπή)

Το πρώτο μου Fragpunk game κύλησε κάπως έτσι: Κάποιου το κεφάλι έγινε ωρολογιακή βόμβα, έσκασε, εξαφάνισε όλη την ομάδα μου, κι εγώ; Ξεκαρδίστηκα στα γέλια και πάτησα "ξανά". Δεν μιλάμε για ακόμα ένα κουλ 5v5 shooter με νέον και αστεράκια. Εδώ το παιχνίδι πετάει τον πίνακα τακτικής από το παράθυρο, κάνει την τράπουλα σκόνη κι ανάβει και τα χαρτιά φωτιά. Μία πυροβολάς τοίχους και κάνουν ριμπάουντ. Την άλλη, χάνεται η βαρύτητα και αιωρείσαι λες και είσαι μπαλόνι σε παιδικό πάρτυ. Αν η στρατηγική σου περιλαμβάνει αναμπουμπούλα, απρόβλεπτο και λίγο παραλογισμό, το Fragpunk είναι το σπίτι σου.

Fragpunk: Εδώ οι κανόνες πάνε περίπατο

Δεν σου δίνει περιθώριο για ζέσταμα – σε πετάει μέσα στο τσίρκο, σου δίνει έναν ήρωα, μια περίεργη κάρτα τύχης και σου λέει "καλή τύχη". Οι Shard Cards δεν είναι αστεία θεματάκια: άλλη κάνει τις σφαίρες σου λαστιχένιες. Άλλη όταν πεθαίνει κάποιος, γεμίζει την οθόνη με pixelated surprise πάρτυ. Κάποιος, απλά, απενεργοποιεί τη βαρύτητα. Τόσο κουλό.

Δεν είχα ιδέα τι έκανα – πήρα healer με drone και ένα πιστολάκι-γαλαξία. Η κάρτα μου; Άτρωτος σε πτώσεις. Χα... Μέχρι να εξαφανιστεί η βαρύτητα και να πετάμε όλοι λες και ήμασταν γραβάτες σε πρωταπριλιάτικο αερόστατο. Ξαφνικά, το "άχρηστη κάρτα" έγινε το Μ που έλειπε από τη Marvel.

Κάρτες, χάος, "έλα ρε, τι έγινε μόλις τώρα;"

Όλα μοιάζουν standard στην αρχή – γύροι, ομάδες, όπλα, λίγο στήσιμο. Κάθε Lancer (ήρωας δηλαδή) με τις ιδιοτροπίες του, το φουτουριστικό του μπλιμπλίκι και εμφάνιση από παραλήρημα γελοιογράφου.

Αλλά αυτό διαλύεται στο πρώτο ανάμεσα. Μετά από κάθε γύρο, παίρνετε και μία Shard Card – ΚΑΙ οι δύο ομάδες. Αυτές δεν είναι σαν τα perks που έχουν άλλοι shooters – εδώ σου κάνουν το παιχνίδι λούνα παρκ με γκλίτερ και δυναμιτάκια.

Κάθε ματς γίνει εργαστήριο τρελού hacker: Ricochet Rounds μαζί με Bigger Headshots; Θεός φυλάξοι. Ο αντίπαλος healer με Double Health; Άλλαξε λόμπι. Πετάς teleport grenade στα τυφλά να πέσεις πάνω σε κρύπτη; Thug Life.

Εδώ ο κανόνας δεν είναι "βρες το meta". Είναι "τράκαρε τα κουκλόσπιτα και ό,τι γίνει".

Γνώρισε τους Lancers: Gang με προσωπικότητα στο φουλ

Η συλλογή ηρώων μοιάζει σαν να την έστησε παρέα με ζάχαρη και Monster. Έχεις sniper που teleportάρει και κάνει καζούρα, tank που ρίχνει ντου σε αντίπαλο σαν wrecking ball στη λίστα του Spotify, hacker που αφήνει παγίδες όπου βαριέται και κράζει όποιον περάσει.

Όλοι φωνάζουν, είναι cult, και το ξέρουν. Τα voice lines βαράνε καμπάνα. Emotes, κινήσεις, ειρωνείες – εδώ όλοι το παίζουν μια φάση πάνω από τη λογική. Δεν υπάρχει ιστορία δράματος – μόνο διασκέδαση και meme ενέργεια.

Ο κάθε Lancer έχει το δικό του niche, άλλος ντουγρού, άλλος babysitter, άλλος θεωρητικά βοηθάει την ομάδα αλλά τελικά κάνει troll. Βάλε και Shard Card; Εκεί να δεις σόου. Healer που ρίχνει sticky bomb; Γέλιο. Healer που παγώνει τους πάντες στον χώρο; Θα αναθεωρήσεις τη ζωή σου.

Νιώθεις τη μαγεία όταν όλα κουμπώνουν

Τέταρτο game – πήρα ένα midrange Lancer με shotgun κι extra speed. Η κάρτα μου; Τηλεμεταφορά. Αντίπαλοι; "Όλοι με γιγάντια κεφάλια". Εντάξει.

Την έκανα πίσω τους, πυροβόλησα μία, πλαφ, κομφετί. Έρχεται άλλος, giant-head-με-stickers, αρχίζω να βαράω στα τυφλά, πετυχαίνω ξανά.

Ο γύρος κράτησε λιγότερο από delivery espresso. Το chat έγινε χαμός. Ήταν ικανότητα; Χλωμό. Με ένοιαξε; Ούτε λίγο.

Χάρτες που "σε προκαλούν να κάνεις χαζά"

Οι πίστες στο Fragpunk είναι… κουτιά χάους. Bounce pads, σκάλες, ziplines, τοίχοι που σπάνε. Σαν παιδική χαρά όπου έβαλαν στοίχημα ποιος θα αποκλείσει πιο γρήγορα τη λογική.

Πήδαγα από zipline για να αποφύγω sniper, έσκαγα σε μία κούτα, πέταγα teleport πίσω από το objective – και μετά κάνω πως ήξερα τι έκανα.

Δε χρειάζεσαι manual. Κάθε χάρτης έχει δικό του attitude: καθαρός, εργοστασιακός, βρώμικος, φουτουριστικός. Σουφρωμένα. Όλοι ραμμένοι για σουρεαλιστική μετακίνηση!

Όπλα που… όντως βαράνε ωραία

Το Fragpunk είναι ψηλομπέρδεμα, αλλά το shooting; Ξυράφι, αλήθεια.

Κάθε όπλο μοναδικό: shotguns κάνουν ζημιά, pistols για όσους παίζουν στην ταχύτητα, SMGs διαλύουν κοντά, πασχίζουν μακριά. Όλα ακούγονται "μπαμ" με το δικό τους φινίρισμα.

Οι Shard Cards τα κάνουν κι εκεί παλαβά: μια χιουμοριστικά ντου, μία είσαι μεριά-μεριά και περιμένεις το λάθος του άλλου. Σε δευτερόλεπτα αλλάζει το μοτίβο.

Άμα έχεις aim, θα σκοτώνεις. Άμα όχι, chill – οι γύροι κρατάνε ελάχιστα. Η προσωπική λύτρωση έρχεται γρήγορα!

Shard Cards: έξυπνες, καμένες, ή τίποτα στη μέση

Να μιλήσουμε για τις κάρτες. "Exploding Corpses"; Ανέκδοτο. "No Gravity"; η πίστα σε zero-G dodgeball. "Ricochet Rounds"; ο τοίχος είναι ο εχθρός σου.

Ε, όχι όλες είναι διαμάντια. Κάποιες απλά υπάρχουν και, άμα είσαι τυχερός (ή άτυχος), γίνονται overpowered.

Αλλά να σου πω; Εκεί κρύβεται και η πλάκα – ποτέ δεν ξέρεις τι θα σκάσει! Το κουλό κρατά την ένταση ακόμα κι όταν καταστρέφεσαι.

Ε ναι, έχει και το ψιλο-παρατράγουδο του free-to-play

Εδώ η αίσθηση "μπήκα στη λαϊκή και με ζάλισαν". Coins. Shards. Tokens. Stickers. Bundles. Καθημερινά. Battle passes. Βδομαδιαία. Μοιάζει να γέμισαν shooter με οικονομία τύπου MMO και να φώναξαν "έκπληξη!"

Τίποτα απ’ αυτά δεν είναι υποχρεωτικό. Αλλά… σε πνίγουν τα pop-ups. Κλείνεις το μάτι και έχεις πατήσει κατά λάθος πέντε virtual μπουτίκ.

Τα skins; Φοβερά. Τα όπλα έχουν στυλ, τα emotes σπαρταράνε. Θέλει όμως μερικά κλικ μέχρι να πιάσεις το νόημα.

Modes για να συνεχίσεις το πάρτυ

Το βασικό mode; Σφιχτό. Γύροι, αποστολές, κι ενδιάμεσα Shard Cards. Σαν Search and Destroy, μόνο που έπεσε μέσα σε glitter και εντελώς χαζές αποφάσεις.

Έχουν και άλλα – sniper μόνο, infection, party style. Ωραία για αλλαγή, αλλά όχι ο λόγος που θα καείς με τις ώρες.

Στο τέλος κάθε γύρος είναι: Πάρε ήρωα. Διάλεξε κάρτα. Κάνε τη χαζομάρα σου. Γέλα αν πετύχει, κλάψε αν όχι, πάντα όμως ξαναμπες στη σειρά.

Τρέχει ομαλά, δείχνει τσίλικα, glitchάρει για την παράδοση

Για χαμό που είναι, το Fragpunk τρέχει καθαρά. Γρήγορα loadings, άμεση εύρεση match, γραφικά sharp και φιλικά στο μάτι. Ήχος όπλων; Γροθιά. Βήματα; Ε, αυτή η σχολή ας μπει στο mute.

Έχει τα bugs του – κάρτες που δεν δουλεύουν, abilities που κολλάνε στον τοίχο, παγωτάκια εδώ κι εκεί.

Αλλά οι δημιουργοί ακούνε και βγάζουν updates με ρυθμό. Αν συνεχίσουν έτσι, θα ζήσει καιρό στη λίστα μας.

Συμπέρασμα: Ένα χαλασμένο, υπέροχο λούνα παρκ

Το Fragpunk δεν είναι προπονητήριο για esports ούτε να τσεκάρουμε K/D σαν λογιστήριο. Είναι άγρια χαρά σε κουτί. Shooter που βρήκε τράπουλα σατανά και είπε "βάλε κι άλλο!".

Άλλοτε είναι καθαρή βλακεία. Άλλοτε νιώθεις μεγάλος μάγκας. Τις περισσότερες, απλά συνδυασμός. Και κάπου εκεί είναι το νόημα!

Βαρέθηκες τα σοβαρά παιχνίδια; Μπες Fragpunk. Πάρε τυχαία κάρτα. Κάνε ηλιθιότητα. Ξεφτιλίσου και γέλα.

Μετά ξανά απ’ την αρχή.