Fragpunk Recensie: Wanneer Hero Shooters Echt Uit de Bocht Vliegen
De allereerste keer dat ik Fragpunk speelde, veranderde iemands hoofd in een tikkende tijdbom en lag binnen drie seconden mijn hele team op apegapen. Ik knipperde, lachte, en wist meteen: dit wil ik vaker meemaken. Vergeet die gelikte 5-tegen-5 shooters met neonkleuren—Fragpunk gooit de regels het raam uit, schudt de kaarten, en steekt daarna de boel in de fik. Het ene moment ketst je kogel tegen staal, het andere moment zweef je zonder zwaartekracht als een losgeslagen heliumballon. Zoek je tactiek maar dan met chaos, verrassingen, en een flinke scheut onzin? Zet Fragpunk dan maar op je radar.
Welkom in Fragpunk: Regels? Welnee, gewoon waanzin
Fragpunk doet niet aan voorzichtig opbouwen. Je wordt er in geslingerd, kiest een held, krijgt een rare kaart toegegooid en sterkte ermee. Die Shard Cards zijn trouwens allesbehalve kleine foefjes. Eentje laat je kogels stuiteren als rubberen ballen, de ander zorgt ervoor dat tegenstanders exploderen als digitale piñata’s. Of, gewoon: zwaartekracht weg. En ja, het escaleert snel.
Ik had geen idee wat ik aan het doen was. Koos een drone-healer met een spacepistooltje. Mijn kaart? Ongevoelig voor valschade. Saai, dacht ik. Tot de zwaartekracht verdween en we allemaal begonnen te drijven als ballonnen op een slecht georganiseerde kinderparade. Plotseling razend relevant.
Kaarten, Chaos & “Wacht even, wat gebeurde daar nou?”
Het voelt in het begin als een gewone shooter: rondes, teams, pushen maar. Iedere Lancer (dat zijn je helden hier) heeft een paar skills, een wapen waar je u tegen zegt, en een uiterlijk zo over de top dat het uit een oververhit stripboek komt.
Maar dat tempo? Dat wordt al snel compleet onderuit gehaald. Aan het einde van elke ronde krijgt elk team een Shard Card. En die dingen gooien het potje niet om... Ze mikken het hele match in een glitter-explosie van gestoordheid.
Voor je het weet denk je als een knotsgekke wetenschapper: Ricochet Rounds plus Bigger Headshots? Dodelijke combinatie. Tegenstanders dubbel zoveel HP én een healer? Geeft je spontaan nachtmerries. Teleportgranaat richting spawn gooien en zien wat er gebeurt? Gewaagd. Respect.
Het draait hier niet om de beste meta kennen, maar gewoon alles op elkaar rammen en kijken wat er stukgaat.
Maak kennis met de Lancers: Attitude Erbijgeleverd
Het voelt alsof iemand deze Lancer crew heeft samengesteld uit restjes actiefiguren en een krat energiedrank. Je hebt een snipende teleport-koning met een grote mond, een tank die vijanden platwalst als een menselijke wrecking ball, en een hacker die overal valstrikken (en droge opmerkingen) achterlaat.
Ze zijn luid. Absurd. En ze weten dat ze cool zijn. Voice lines vliegen om je oren, poses en animaties zijn pure over-the-top show. Geen zware trauma’s of zielige backstory’s. Gewoon puur plezier.
Iedere Lancer speelt nét even anders. De één stormt alles plat, de ander houdt controle over zones, een derde bestaat puur voor de lol om anderen te zieken. Met een Shard Card erbij? Dan wordt het echt maf. Een healer die sticky bombs meeneemt? Schattig. Eentje die vijanden vertraagt en zones dichtzet? Hou je vast.
Het Moment Dat Alles Klikte
Potje vier. Ik neem een Lancer voor de middenafstand, gewapend met shotgun en speedboost. Mijn Shard Card? Teleporteren. De vijand? “Iedereen heeft een MEGA-hoofd.” Geen grap.
Ik knal achter ze, haal de trekker over, en BOEM—confetti. Nog een reuzenhoofd dendert op me af, volgeplakt met stickers—pure horror. Krijg het benauwd, schiet nog eens—raak! Potje klaar in dertig seconden. Chat helemaal los. Skills? Waarschijnlijk niet. Boeit het? Geen haar op m'n hoofd.
Kaarten Isoleren Je Tot Dwarsligger
De maps? Pure klimrekken voor volwassenen. Springkussens, ladders, zip-lines, muren die je kunt slopen—het is alsof iemand een speeltuin bouwde waarbij de regels zijn vergeten.
Een keer sprong ik middenin de lucht van de zipline om een sniper te ontwijken, landde stuntelig in een krat, en gooide zonder nadenken een teleport achter het doel. Geen idee wat ik deed. Maakte ook niet uit. Het werkte gewoon.
Elke map heeft z’n eigen sausje: strak en industrieel, ranzig neon, of lekker duister. Maar uiteindelijk draait alles om één ding: gekke capriolen uithalen met movement.
Knallende Gunfights Die Echt Lekker Voelen
Fragpunk is misschien een freakshow, maar knallen? Serieus strak hoor.
Elk wapen voelt uniek. Shotguns hakken er in. Pistolen zijn zenuwslopers. SMG’s? Beestachtig dichtbij, nerfpijl op afstand. Elk schot klinkt en voelt anders.
Dankzij de Shard Cards verandert het elke ronde weer. De ene keer storm je als een tank, het volgende moment kamp je als een goblin in een hoekje. Je weet nooit wat er nu weer gaat gebeuren.
Je hoeft echt geen aimbot te zijn; als je een beetje scherp blijft, pak je gewoon je kills. Lukt het niet? Geen stress. Volgende ronde begint over 90 seconden alweer, kans op revanche!
Shard Cards: Briljant of "Nerf dit alsjeblieft"
Even over die kaarten: “Exploderende Lijken” is pure slapstick. “Geen Zwaartekracht” maakt er een soort kosmisch trefbal van. “Ricochet Rounds”? Zelfs de muren zijn ineens gevaarlijk.
Niet alle kaarten zijn geniaal hoor. Sommige zijn zo subtiel dat je twijfelt of ze wel werken. Anderen breken alles als de combinatie goed valt.
Maar hé, dat is juist het mooie. Je weet nooit wat je kunt verwachten. Die chaos maakt Fragpunk zelfs leuk als je keihard verliest.
Wat is het Addertje?
En dan nu het moment dat voelt als een koude douche.
Fragpunk heeft veel poespas. Coins. Shards. Tokens. Stickers. Bundels. Dagelijkse missies. Battle pass. Week challenges. Alsof iemand een hele MMO-economie in een shooter heeft geparachuteerd met een hoop "Succes ermee!"
Niks is verplicht. Maar het schreeuwt wel om je aandacht. Pop-ups vliegen om je oren als muggen in juli. Voordat je op “Spelen” klikt, heb je al vijf shops geopend.
De outfits en skins zijn wél het wachten waard. Geweldige wapens, brute looks, emotes die je in je broek doen lachen. Maar ja, je moet wel even door de menutunnel heen klikken voor het echte leuke werk.
Modi Voor Elke Gril
De hoofdmachine? Strak. Ronde-voor-ronde, focus op het doel. Shard Cards gooien lekker olie op het vuur. Zie het als Search and Destroy, maar dan in een glitterpakje met slechte ideeën.
Er zijn ook andere modi: sniper-duels, zombiechaos, partyplezier. Leuke extraatjes. Zoals een frietje mayo ná je kapsalon; lekker, maar niet de hoofdmaaltijd.
Maar de hoofdloop blijft boeien: Kies een Lancer. Kies een kaart. Probeer wat doms. Lach als het lukt. Baal als het niet werkt. En dan nog een keer.
Draait Soepel. Ziet Er Strak Uit. Bugs... Mag Je Houden
Fragpunk draait verrassend soepel voor zo’n bende chaos. Laadt snel. Matchmaking zo gefixt. Beelden scherp, niet verblindend. Gunshots? Lekker pittig. Voetstappen? Tja, soms wat vaag.
Tuurlijk zijn er bugs. Kaarten die niet triggeren, powers die maf doen tegen muren, wat kleine hikjes.
Maar de devs zijn er bovenop. Updates rollen lekker door en spelers worden gehoord. Als dat zo blijft, kan dit zomaar een blijvertje worden.
Eindconclusie: Een Geweldig, Gestoord Speelplein
Fragpunk is geen gepolijste esport of zwetende leaderboard-grinder. Het is puur bliksemsnelle waanzin. Een hero shooter met een stapel gestoorde kaarten en het motto: "Waarom niet?"
Soms is het complete onzin, soms voel je je geniaal, meestal is het een beetje van allebei. En precies dát is de lol.
Ben je games die zichzelf te serieus nemen zat? Start Fragpunk. Kies de gekste kaart. Doe iets oliedoms. Ontplof jezelf én je lachspieren.
En daarna? Gewoon nog een keer.