Heroes of History – Επική Κριτική: Αυτός ο City Builder Είναι Ό,τι Πιο Κοσμικό Κυκλοφορεί!

Χρονοταξίδια, φανταστικά χωράφια και επικές πόλεις: ναι, γίνεται να τα ζήσεις όλα μαζί.

Η Πρώτη Μου Πυραμίδα Ήταν Στραβοχυμένη, Αλλά Υπέροχη

Όλα ξεκίνησαν από μια αμμοδόχο κι ένα τσούρμο ηλιοκαμένους εργάτες να ψάχνουν σκιά. Κυριολεκτικά, κάπως έτσι μπήκα στο Heroes of History. Αρχαία Αίγυπτος. Ζέστη, άμμος, λίγο αεράκι και μπόλικο potential! Το tutorial, μια αφηρημένη υπόσχεση: «Φτιάξε πολιτισμό κι άσε ιστορία». Άγχος μηδέν.

Δέκα λεπτά μετά, το "χωριό" μου είχε χωράφι, στρατώνα και μια αγορά που έμοιαζε με περίπτερο λεμονάδες. Κι όμως, δούλευε. Υλικά έρχονταν σιγά-σιγά. Οι χωρικοί, με τις στάμνες τους, έτρεχαν πάνω-κάτω σαν να είχαν meeting με τον Ρα. Κάθε tap μου έδινε σιτάρι, χρυσά, πέτρες: τα υλικά για αυτοκρατορία.

Rhythm γρήγορο. Είχα task, είχα θεούς, ετοιμαζόμουν να δηλώσω «φαραώ» στο LinkedIn.

Η Εποχή του Tap & Παρακαλάω

Στα πρώτα λεπτά, άρχισα να ψάχνομαι με το σύστημα "ήρωες". Δεν θα το κρύψω, με ξάφνιασε. Δεν πετάει την κλασική σαβούρα τύπου Swordy McStrong. Εδώ έχεις Κλεοπάτρα. Ιούλιο Καίσαρα. Λεωνίδα. Ιστορικές φιγούρες με stats, ιδιοτροπίες και ego που λες «χαλάλι τους».

Τους στρατολογείς με scrolls, shards—τους κάνεις level-up, τους φοράς gear και τους πετάς σε μάχη. Ο ένας tank, ο άλλος κάνει AoE, άλλοι φωνάζουν και τους λούζει κρύος ιδρώτας.

Team-όνειρο; Κλεοπάτρα (προφανώς), Γκουάν Γιου (μουστάκι παίζει δυνατά) και Ηρακλής (ο ρόπαλος είναι πιο βαρύς κι από τους λογαριασμούς της ΔΕΗ).

Η μάχη δεν είναι astrophysics, αλλά δεν βαριέσαι. Θέλει λίγο placement, κάτι timing abilities, και καμιά φορά σταυρώνεις τα δάχτυλα να μη βαλσαμώσει το AI στον τοίχο. Νιώθεις ότι έχει τακτική, όσο είσαι περισσότερο παρατηρητής.

Χαρταετός της Υπομονής

Μπαίνω στην Εποχή Τέσσερα, Αρχαία Ελλάδα και πετάω. Ναοί, τείχη, λιμάνι, ξανοίγω ομίχλη λες και μπήκα με σκούπα, φυλάω χρυσά σαν το τρελό θείο.

Κι ύστερα; Τοίχος.

Όχι απλά slowdown. Μιλάμε για βαδίζω σε παιδική πισίνα γεμάτη κόλλα, φορώντας μάλλινες κάλτσες.

Τα κτίρια ξαφνικά θέλουν μάρμαρα, χαλκό, γυαλί. Για να τα βρεις, χρειάζεσαι άλλες εγκαταστάσεις, που θες scouts για να τις ξεκλειδώσεις, ήρωες για μάχες, gear που πέφτουν από μυστήρια eventάκια και υλικά που δεν έχεις ξαναδεί ούτε σε κατασκευαστικό ΚΑΦΑΟ. Εκεί το χάος.

Καλώς ήρθατε στο midgame.

Ξαφνικά κάθε click είναι χαρτί αποδείξεων ΔΟΥ. Θέλεις να αναβαθμίσεις το ναό; ΟΚ, μόνο αν έχεις είκοσι μπάρες χαλκού, τρία scroll και τον ήρωα που έκανε μπάνιο σε γάλα γιακ (δεν θυμάμαι τι, αλλά τόσο θολό φαινόταν).

Το grind δεν ήρθε αθόρυβα. Ήρθε με χρυσή ρόμπα και χτύπησε καμπάνα.

Κλεοπάτρα – Το Boss Όλης της Πόλης

Το πάλεψα. Ούτε ευρώ. Μόνο πείσμα. Μπαίνω, στήνω builders, βάζω ουρές, χαϊδεύω την ομίχλη, πριν σκάσει η αγανάκτηση.

Ευτυχώς υπάρχουν συμμαχίες. Μπαίνεις, δίνεις buffs, ανταλλάσσεις υλικά, γίνονται πόλεμοι, κουβέντουλα κι ο χρόνος πονάει λιγότερο.

Η Κλεοπάτρα; Επίπεδο είκοσι, σκήπτρο-οφθαλμόλουτρο "limited-time cosmetic" και κάνει solo slaughter, heals κι όλα. Ο Λεωνίδας; Χαρτοπετσέτα. Ο Ηρακλής; Tank με σπιρτάδα χελώνας.

Αν δεν τα σκάσεις για τούμπανα ήρωες, οι υπόλοιποι είναι για διακόσμηση.

Events βοηθούν. Κάπως. Daily missions τύπου "Νίκησε 3 μάχες με μόνο ranged" ή "Θερίσε 200 λαχανικά τραγουδώντας Νταλάρα". (Το δεύτερο το ‘βαλα εγώ, αλλά καταλάβατε.)

Χαριτωμένα; Ναι, αλλά το μήνυμα είναι είναι σαφές: δώσε λεφτά. Μπορείς να τα βγάλεις τζάμπα; Θέλεις excel, τρία timers και νεύρα θιβετιανού μοναχού.

Χτίζω Πόλη, Παθαίνω Ύπαρξη

Το βασίλειό σου, πάντως, φαίνεται μπάνικο. Κάθε εποχή δίνει χρώμα – αιγυπτιακοί πύργοι, ρωμαϊκές κολώνες, μεσαιωνικά stalls. Κτίρια μεγαλώνουν, δρόμοι γεμίζουν, ζωντανό πράγμα.

Στο management; Γέλια.

Κάποια κτίρια για φινέτσα, άλλα παράγουν αγαθά, άλλα ξεκλειδώνουν έρευνα. Και μερικά δουλεύουν μόνο αν χώσεις ήρωα – που κατά 99% λείπει σε άλλο quest.

Κάθισα δέκα λεπτά να σιχτιρίσω ένα ορυχείο χαλκού που δεν έβγαζε τίποτα. "Έχει bug!" – Όχι φίλε. Ήθελε ήρωα. Δεν στο είπε κανείς, σε άφησε να τρως τα μουστάκια σου ενώ οι χωρικοί λιάζονται σαν κομπάρσοι σε διαφήμιση υπουργείου τουρισμού.

Στο τέλος το layout γίνεται νέο boss. Δεν έχεις χώρο, ομίχλη παντού, χαζεύεις στο map αν θα βάλεις χωράφι ή στρατώνα ή απλώς θα σκούξεις πάνω από το σιλό. Κάποια στιγμή, το strategy τελειώνει: μένει το excel.

Η Ιστορία Θυμίζει Εργασία για το Σπίτι

Γύρω στην 6η Εποχή, έφαγα το πρώτο mental freeze. Το ξέρεις το συναίσθημα. Μπαίνεις να κάνεις taps, μαζεύεις, πατάς upgrades, κοιτάς την οθόνη – και αμφισβητείς την ύπαρξή σου.

Βαρέθηκα; Δεν ακριβώς, αλλά όχι κι ευτυχία. Απλά... ρουτίνα.

Αυτό είναι το τρικ. Το Heroes of History έχει στιλ, ήχο ωραίο, animations σούπερ, μουσικούλα χαλαρή. Παίζει ευχάριστος ρυθμός – μέχρι να φας το τοίχος και να το πονάς: δουλειές ντυμένες με μανδύα ιστορίας.

Θα το διασκεδάσεις στην αρχή. Χτίζεις, πολεμάς, νιώθεις pixel-Καίσαρας με mouse. Αλλά όταν φύγει η γυαλάδα, μένει η λίστα εκκρεμοτήτων με ωραίο theme.

Τελικά, Καιρός για Επόμενη Εποχή

Θα το πρότεινα το Heroes of History; Ναι, αλλά με έντιμη προειδοποίηση: πόσο αντέχεις στο grind;

Αν σου αρέσουν τα city builders με τακτική πινελιά, θα περάσεις μάγκικα (τουλάχιστον στην αρχή). Η ιστορική φάση δουλεύει, το σύστημα ηρώων έχει ψωμί, το ξεκίνημα τρέχει καλά. Και ναι, παίζεται free.

Απλά, να ξέρεις: θα έχει κόντρα. Αν τρως απλά timers και ενεργειακά limits στη μάπα και σου σηκώνεται το φρύδι, καλύτερα δες stream στο YouTube.

Έχει ωραία βάση. Καμιά φορά γίνεται και κορυφή. Αλλά θέλει είτε υπομονή είτε πορτοφόλι – ή και τα δύο.

Και η Κλεοπάτρα εδώ είναι ακόμη μαζί μου. Κάτι λέει αυτό.