Raid: Shadow Legends – Fantasie, spreadsheets en meer zwaarden dan gezond is

Je kent de reclames. Misschien draai je je ogen weg. Misschien lach je. Maar ergens tussen alle memes en die gozer met het lichtgevende zwaard, is Raid: Shadow Legends een fenomeen geworden. Dus ja hoor, ik ben ook gevallen. Gedownload. Veel te veel gespeeld. En nu heb ik meningen. De meeste gaan over spreadsheets, gif en een chagrijnige elf die écht beter verdient.

Van grap naar verslaving: Kael is nu mijn leven

Ik wist precies waar ik aan begon. Iedereen heeft Raid: Shadow Legends wel eens gezien – zelfs als je nooit gespeeld hebt, is er ongetwijfeld een orc dwars door je YouTube-video geschreeuwd.

Maar nieuwsgierigheid won. Is er meer dan de absurde advertenties en gespierde gasten in stekelharnas?

Dus ik downloadde het. Zowel op pc als mobiel, vol gas de grind in. En serieus, ik was niet voorbereid op hoe diep deze game gaat.

Vergeet de rest: alleen Kael telt als starter

Die intro? Alsof iemand vijf blikjes energydrink over een D&D-sessie heeft gekieperd en er een Marvel trailer-achtige montage van maakte. Draken. Verraad. Elf wordt weggevaagd. Lekker generiek fantasy, maar dan op standje overdrive.

En dan… mag je een starter kiezen. Vier keuzes – maar laat je niet foppen: Kael of niks. Poison prince, dungeon-dwerg, ziet eruit alsof hij sinds de tutorial niet meer geslapen heeft en ruikt waarschijnlijk vaag naar magische spijt. Mijn held.

Het eerste uurtje voelt als een achtbaan met zijwieltjes. Volg de pijltjes. Klik hier. Upgrade daar. Tot je netjes bewezen hebt dat je knopjes kan aanwijzen zonder iets af te fakkelen, blijft Raid strak aan het lijntje. Daarna krijg je iets meer vrijheid. Soort van.

Menuschermen. Overal. En ze zijn allemaal belangrijk (helaas)

Even eerlijk: de interface van deze game is als een matroesjka van meldingen en knoppen. Tabjes in tabjes in tabjes. Ik opende ooit een Champion Vault waarvan ik zéker wist dat ik ’m niet had vrijgespeeld. Paniekaanval puur.

Er is een Tavern waar je zwakke prutsers opoffert, een Forge om spullen te knutselen en zoveel valuta dat zelfs Dagobert Duck het niet meer bijhoudt. En wat zilver doet? Vast alles. Geen idee, maar wel nodig.

En toch… het klopt op een vage manier. Elk systeem haakt in op het volgende. Wil je de Clan Boss een pak slaag geven? Champions netjes op snelheid en goed uitgerust. Spiders Den rocken? Breng wat burn-champions mee en bid. Raid laat je niet rustig wennen – je krijgt gewoon een rekenmachine naar je hoofd geslingerd en "succes!" geroepen.

Gelukkig is er auto-battle. Die knop ga je veel, héél veel gebruiken. Er is geen schaamte.

Speed tuning: Verwarring, frustratie – en dan verstandhouding

Een paar uurtjes verder, vlieg ik door Campaign. Kael is een monster. Ik voel me onoverwinnelijk. Tot Stage 7 langsloopt en zegt “hoi.”

Skelet met een zwaard en attitude veegt mijn hele team in één zwiep weg. Mooie boel.

Blijkt: alleen levelen is niet genoeg. Volgorde van beurten, stat-synergie, en jawel: speed tuning. Zie het als ‘So You Think You Can Dance’, maar iedereen heeft wapens en is boos.

Nog nooit van een speed aura gehoord – nu lig ik er ‘s nachts wakker van.

Foutje, bedankt: Ik voerde per ongeluk mijn Epic aan Kael

Dag drie. Ik trek een Epic. Blij. Kijk nog eens. Meh…

Ik geef haar aan Kael als snack.

Bleek dus later dat ze A-tier was voor Arena en me makkelijk naar endgame had kunnen slepen. Fantastisch. Ik ben een genie.

Geen woede-uitbarsting, gewoon stilte. Spijt met een hoofdletter S.

Dat is Raid dus. Je krijgt cadeautjes, mag ze zelf verknallen en het spel kijkt zwijgend toe als een teleurgestelde ouder.

Memo: Google altijd even voor je iets opoffert.

Arena PvP: Hier huilen gratis spelers en zinnen op wraak

PvP in Raid? Ziek hard. Je betreedt de Arena vol bravoure en iemand met zes legendarische walvis-champs stampt je dromen tot moes.

Maar: hoop is er. Je kunt ze te slim af zijn met snelheid, of gewoon zwakkere teams uitzoeken en goedkope winstjes pikken terwijl je doet alsof je een meesterstrateeg bent.

Ik kwam steeds terug, paste mijn verdediging aan, zocht makkelijke gevechten uit… Voordat ik het wist, zat ik er tot over mijn oren in. Koffie koud. Relatie met de Arena heet.

Clan Boss: Pijn, pure liefde en perfecte schade

Clan Boss is de murenhanger waarop jij en je clan dagelijks inbeuken. Hij voelt niks. Backhandt je hele team en blijft doorkauwen op je hoop.

Maar als alles eindelijk op zijn plek valt — debuffs zitten, turnmeter klopt — is het prachtig. Als dominosteentjes die perfect exploderen.

Raid is hier pas écht voor de nerds. Artefacten, cooldowns, beurten timen… Geen goede gear? Niet aan beginnen. Anders ben je een reus aan het kietelen met natte spaghetti.

Maar raak je de miljoenen in schade? Kippenvelmoment hoor.

Free-to-play? Hoop dat je van lijden en Excel houdt

In het begin strooit Raid met energie. Je racet vooruit… Tot ineens de rem erop gaat. Ineens hoed je energie als de laatste frikandel op een festival.

Dan komen de Masteries. Ascensions. Potion farmen. Shards gokken. Gear upgraden. Het is grinden op grinden met grind als ontbijt.

Je stopt, óf je gaat all-in. Met een spreadsheet en een stevige playlist.

Wat krijg je ervoor? Het gevoel als je team eindelijk samenwerkt en die baas die jou altijd sloeg, nu zelf omver blaast. Het duurt even. Maar het voelt goed.

Dit is geen game voor tussendoor. Het is een lifestyle gevuld met spreadsheets en frustratie.

Kleine overwinningen, groot geluk

• Eerste 4-sterren gear uit Dragon’s Lair – screenshot gemaakt alsof het een geboortekaartje was.
• Kael gaf een baas driedubbel gif, ik moest gewoon hardop lachen.
• Een complete whale in de Arena verslagen gewoon door sneller te zijn met een support-champ. Euforie.

Raid weet hoe je je slim laat voelen, ook al heb je gewoon Reddit afgekeken. Als je rare plannetje eindelijk werkt? Dat is goud waard.

Is Raid het dan waard?

Ik dacht dat het een grap was. Drie weken later, spreadsheets open en serieus overwegen om Discord te downloaden voor gear drop-wiskunde.

Raid is flashy. Grindy. Te innemend voor je portemonnee. Maar de diepgang? Eerlijk, die is echt.

Hou je van puzzelen, meta’s, en schelden op je telefoon omdat een support-champ weer raar doet? Dan voel je je hier thuis.

En alsjeblieft... voer nooit je Epics op. Geloof me, ik spreek uit ervaring.