Heroes of History review: Een beschavingssim met bravoure

Tijdreizen met belastingstress, fantasielandbouw en stadbouwen met een knipoog: je krijgt echt alles voorgeschoteld.

Mijn eerste piramide was scheef... maar groots

Het begon allemaal met een zandbak, een stel bezwete werklui die nietsvermoedend in de zon stonden. Daar startte mijn avontuur in Heroes of History. Oude Egypte dus. Warm, beetje stoffig, en meer potentie dan een Tikkie-populair huisfeest. De tutorial? Die beloofde vooral vaag: bouw een beschaving, maak geschiedenis. Geen druk verder.

Na tien minuten had ik een graanboerderij, een kazerne en een markt die verdacht veel op een limonadekraam leek. Alles functioneerde! Grondstoffen druppelden langzaam binnen. Dorpsbewoners sjouwden met kruiken en fakkels alsof ze heel belangrijk waren. Iedere tik op het scherm leverde graan, munten en steen: de bouwstenen van een keizerrijk.

Tempo? Lekker scherp. Doelen genoeg, goden in het vizier. "Farao" kon alvast op mijn LinkedIn.

Tik en Bid in het Heroëntijdperk

Toen m'n dorp liep, ging ik neuzen tussen de helden. Serieus, dit stuk verraste me. Je krijgt bij Heroes of History geen random poppetjes genaamd Zwaardje McSterk. Nee, gewoon Cleopatra, Julius Caesar en Leonidas. Grote namen. Elk met hun eigen stats, eigenaardigheden en het ego dat je erbij verwacht.

Ze binnenhalen? Dat is weer een apart spel. Je verzamelt perkamentrollen, shards, levelt ze op, gooit er een knots over-the-top uitrusting overheen en knalt ze het strijdveld op. Sommigen tanken alles, anderen blazen de boel plat en weer anderen brullen vooral heel hard tot ze winnen.

Mijn topteam? Cleopatra (duh), Guan Yu (baardpunten), en Hercules (met een knuppel zo groot als een middenklasser). Met zijn drieën ramden we het eerste vijandelijke kamp een paar eeuwen terug.

De gevechten zijn geen raketwetenschap, maar je moet wel opletten. Positie en timing van vaardigheden maken uit. En soms kun je alleen nog maar hopen dat de AI niet besluit een muur te gaan eten. Het voelt tactisch, terwijl je toch vooral toekijkt.

De Grindsymfonie

Tegen de tijd dat ik bij Era Vier – Oud-Griekenland – zat, was ik onoverwinnelijk. Mijn stad had tempels, echte muren, een haven – en ik ontdekte alle mist als een pro. De goudvoorraad groeide harder dan die van Ome Henk met een uit de klauw gelopen hobby.

En toen... BAM. Vol in de remmen.

Niet zomaar een oponthoud, maar alsof je door stroop moet ploegen met wollen sokken aan.

Gebouwen wilden ineens marmer, koper én glas. Maar daarvoor weer gebouwen die ik niet had. Unlocken? Scouts nodig. Scouts? Overwinningen nodig. Overwinningen? Helden. Helden? Uitrusting. Uitrusting? Zeldzame materialen die ik niet kende. Het ontaardde razendsnel.

Welkom in het midgame moeras!

Vanaf nu had elke actie een geheime waslijst. Tempel upgraden? Tuurlijk – als je twintig koperen staven, drie perkamentrollen én een held die net een spiritueel bad in jakmelk heeft genomen, bij je hebt. (Geen idee wat de eis werkelijk was, zo voelde het wel.)

De grind kwam niet stilletjes binnen. Die liep paraderend met een vergulde kamerjas dwars door de voordeur.

Cleopatra sleept alles eigenhandig

Ik probeerde het zonder betalen. Gewoon koppig doorbijten. Inloggen, bouwers wakker schudden, rijtje taken klaarzetten, beetje mist wegtikken en snel strak weer uitloggen voordat de frustratie toeslaat.

Godzijdank voor allianties. Samen buffs delen, grondstoffen ruilen, gezamenlijke oorlogjes voeren – het voelt iets minder eindeloos als klusje als je het samen doet.

Cleopatra? Inmiddels level twintig, met een staf zo schreeuwerig dat je weet dat ‘ie limited edition is. Ze heelt en knalt alles plat en weet precies waarom ze de baas is. Leonidas? Kreukelpapier. Hercules? Gebouwd als een tank, beweegt als bejaarde schildpad. Wie je niet op-top upgrade, dient vooral als standbeeld.

Events dan? Best okay. Dagelijkse missies met leuke loot. Maar denk aan opdrachten zoals “Win drie gevechten met alleen boogschutters” of “Oogst 200 groenten terwijl je gregoriaans neuriet.” (Oké, die laatste is fake, maar het scheelt weinig.)

Best vermakelijk. Maar het schreeuwt ook "koop alsjeblieft dingen". Het kan gratis... als je een spreadsheet, drie wekkers en het geduld van een Tibetaanse monnik hebt.

Stadsbouw met een vleug existentiële crisis

Je rijk ziet er top uit. Iedere tijdperk-upgrade geeft flair: Egyptische torens, Romeinse pilaren, middeleeuwse marktkramen. Alles groeit. Straten komen tot leven. Het leeft echt.

Het managen? Pfoe.

Sommige gebouwen zijn puur sier. Andere produceren spullen. Weer anderen starten onderzoek. En sommigen werken alleen als je er een held op zet. Die is dan vaak weer op oorlogspad.

Zo heb ik tien minuten zitten tieren op een kopermijn die niks opbracht. Bug? Dacht ik. Maar nee: ik moest er een held op zetten. Geen woord uitleg, terwijl de dorpsbewoners relaxeden in de achtergrond alsof ze figuranten waren in een ANWB-reclame.

Vroeg of laat is het indelen van je stad zelf een eindbaas. Ruimte raakt op, mist belemmert je zicht. Je kijkt naar de kaart en twijfelt: boerderij, kazerne, of janken bij de silo? Strategie maakt plaats voor een spreadsheet-overlevingsstrijd.

Wanneer geschiedenis aanvoelt als huiswerk

Rond tijdperk zes kwam ‘ie, die mentale stoeprand. Je kent ‘m wel. Inloggen. Klikken. Shinies binnenhalen. Upgrades starten. Staren. Afvragen waarom je dit doet.

Was ik verveeld? Niet echt. Maar lol had ik ook niet meer. Gewoon… de acties uitvoeren.

Dat is het addertje. Heroes of History ziet er gelikt uit, klinkt tof, animaties knallen lekker en de muziek is chill. Het bouwt een fijne routine op, tot je ineens keihard die muur raakt. En dan voelen alle taken aan als Corvee in toga.

Er zit echt lol in. Zeker in het begin. Bouwen, vechten, je voelt je echt even pixel-Caesar met je muis. Maar als die eerste glans vervaagt, blijft er vooral een reusachtige to-dolijst met sierlijke kaders over.

Eindoordeel vóór het volgende tijdperk

Aanraden? Heroes of History? Jawel. Maar wees eerlijk over hoeveel grind je aankunt.

Ben je fan van city builders met een tactical twist? Dan ga je je prima vermaken, zeker in het begin. De historische sfeer is leuk, de helden hebben karakter, en het tempo zit goed. En ja: je kunt prima gratis spelen.

Maar… reken op waar weerstand. Als jij al jeuk krijgt van timers en energiesystemen, kijk dan liever op YouTube mee.

Er zit een goed spel in. Soms zelfs een geweldig spel. Maar je hebt geduld, gevulde portemonnee, of allebei nodig.

Cleopatra zit er nog steeds bij. En dat telt ook wel voor wat.