Sunrise Village: Από το Ομιχλώδες Χωριουδάκι στη Χαλαρωτική Αγροτιά – Μία Πατημασιά τη Φορά

Ψάχνεις ένα χαλαρό mobile αγροτικό παιχνιδάκι που δεν σε βομβαρδίζει με διαφημίσεις ή δε σε αναγκάζει να γίνεις ο νέος ήρωας με σπαθί; Το Sunrise Village σε καλύπτει φίλε μου. Δεν βιάζεται. Έχει χυμό (ναι, κανονικό χυμό). Ιδανικό για όσους γουστάρουν να τσεκάρουν λισταρισμένες δουλειές χωρίς να ανοίγουν Excel. Χωρίς δράκους, χωρίς άγχος – μόνο χαλασμένες μάντρες για φτιάξιμο, βατόμουρα για μάζεμα κι ένα κοτόπουλο που την έχει ψωνίσει. Το παιχνίδι που κολλάει ύπουλα στη ρουτίνα σου, πριν καλά καλά το καταλάβεις.

Όλα ξεκίνησαν από ένα κοτόπουλο που το λένε Στηβ

Υπάρχει μια απίστευτη ηρεμία σ’ ένα παιχνίδι που δεν σε νοιάζει αν έχεις σπάσει το meta ή έχεις λιώσει ορκ πριν καν φας πρωινό. Το Sunrise Village δεν πουλάει τρέλα. Δεν σε πρήζει με timers. Δεν σε πνίγει με γεμάτες αποθήκες. Έχει μόνο χυμούς. Βατομουρένιους για την ακρίβεια. Περίεργο concept, αλλά κάτι ξέρουν!

Εγώ είπα να χαζέψω για λίγο. Μετά από λίγο; Ρουφάω μαντριά, αρμέγω αγελάδες, σφυρηλατώ σφυριά, και... βαφτίζω κοτόπουλο "Στηβ"! Δεν σε τραβάει με δράματα. Σου βάζει σιγά-σιγά το μικρόβιο και μετά σε προκαλεί να γυρίσεις σελίδα.

Ο παππούς εξαφανίστηκε. Για δες τι μαντάρα σ’ άφησε…

Έρχεσαι λοιπόν σε ένα χωριό πνιγμένο στην ομίχλη, που supposedly το πρόσεχε ο παππούς. Πάπαλα. Ούτε σημείωμα, ούτε επικό quest. Φοβισμένοι χωρικοί, χαλασμένες αποθήκες και μια κρυσταλλάρα που κάτι σημαίνει – αλλά ντρέπεται κανείς να ρωτήσει.

Συγχαρητήρια, είσαι ο νέος μάστορας/δήμαρχος! Ταΐσε κατσίκες, τσιμεντάρισε καμιά σκεπή, ρίξε και καμιά πλίνθο. Η ιστορία; Ίσα που υπάρχει, αλλά δεν παρεξηγείς. Σαν το Animal Crossing με μια δόση The Sims, και λίγη σκόνη νεραϊδόσκονης για να μένεις σε εγρήγορση.

Πατάς. Φτιάχνεις. Περιμένεις. Ξανά απ’ την αρχή.

Η περισσότερη ώρα σου πάει πατώντας κουμπάκια και περιμένοντας τα μηχανήματα να τελειώσουν. Πετάς ξύλα στο πριονιστήριο, λιώνεις καρφιά, φυτεύεις λάχανα, κόβεις λάχανα, παραδίδεις λάχανα. Κάθε ενέργεια σου τρώει ενέργεια, οπότε κάθε κλικ μετράει.

Φαίνεται απλό στην αρχή. Υπερβολικά απλό. Αλλά το παιχνίδι κάτι κρύβει. Είναι θέμα διαχείρισης: τι να φτιάξεις, πότε να το πατήσεις, να «καθαρίσεις» εκείνο το βάτο ή όχι, μπας και ξεμείνεις εντελώς και μείνεις με τα χέρια σταυρωμένα. Θέλει σκέψη.

Ενέργεια: Αυτός είναι το πραγματικό αφεντικό

Χωρίς πολλά λόγια: Όλα εδώ περιστρέφονται γύρω από την ενέργεια.

Ανεβαίνει αργά ή τη παίρνεις αφού τελειώσεις μια δουλίτσα ή βλέποντας άλλη μία διαφήμιση για οδοντόκρεμα. Αλλά πάνε σε δευτερόλεπτα. Καθάρισες ομίχλη; Έφυγε. Έκοψες δέντρο; Ξεχνά το. Έφτιαξες φράχτη; Μακάρι να έχεις κάνει απόθεμα. Γρήγορα δεν αγροτεύεις – κάνεις budget. Χάλια budget.

Ξεκλειδώνεις φίλτρα, όλως τυχαίως βατομουρένια. Και μετά αρχίζει το σόου: Ξαφνικά αισθάνεσαι υπεύθυνος juice bar, μαζεύοντας φρούτα με μανία για να ξαναφορτίσεις και να κόψεις ΚΑΙ ΑΛΛΑ ξύλα. Άψογο, ναι…

Χτίζεις το δικό σου χωριουδάκι όπως θες

Το κίνητρο; Πρόοδος. Μια μέρα... αναβαθμίζεις ένα μίζερο πριονιστήριο. Την άλλη μπαμ – απέκτησες σταύλο που ζηλεύουν όλοι κι ανεμόμυλο να γυρνάει σαν τρελός. Κάθε αναβάθμιση νιώθεις να είναι δικιά σου. Σα να καθαρίζεις το digital χαμό σου.

Οι χωρικοί; Έπος. Όλο σου δίνουν αγγαρείες τύπου "φέρε μας εκείνο" ή "μάζεψε το άλλο", αλλά το παιχνίδι συνεχώς σε κρατάει απασχολημένο – όλο και κάτι να φτιάξεις, όλο και κάτι να καθαρίσεις, όλο και λίγη ομίχλη να διώξεις, να δεις τι διάολο κρύβεται. Και πάντα… scratchάρεις το to-do list σου μέχρι τέλους.

Α, και η ομίχλη. Η ομίχλη. Παντού. Κι εσύ εκεί, να την καθαρίζεις απλά για να δεις αν πίσω της έχει κάτι ζουμερό ή απλώς ένα ακόμη δέντρο. Κόβει ενέργεια, αλλά δε σε νοιάζει – ή κάθεσαι και βλέπεις ακόμη ένα βίντεο για οδοντόκρεμα. Again.

Για να μην τα ωραιοποιούμε, υπάρχει και το ταμείο

Για να τα λέμε όλα: Το Sunrise Village είναι δωρεάν. Τυπικά.

Αλλά παιδί μου, πόσο θέλει τα λεφτά σου…! Πακέτα ενέργειας, αναβαθμιστικά ταχύτητας, ρουμπίνια – παίζουν συνέχεια μπροστά σου. Δεν χρειάζεται να πληρώσεις, αλλά το παιχνίδι σε σπρώχνει, διακριτικά τύπου “μαμά να πάρουμε;”

Εγώ δεν έδωσα φράγκο. Γίνεται. Αλλά στριμώχνει. Μερικές αποστολές… απλά κολλάνε. Ειδικά αυτές που ξαφνικά απαιτούν να παλευεις με τρία κτήρια και τρία timers, ενώ οι πόροι τελειώνουν κι αναρωτιέσαι γιατί ξαφνικά νιώθεις σα να δουλεύεις σαββατιάτικη βάρδια.

Ο Στηβ το κοτόπουλο και το ήρεμο χαμόγελο της αγροτιάς

Υπάρχει μια χαλαρή χαρά που τα πάντα στο παιχνίδι χοροπηδούν. Ταΐζεις κατσίκα; Πηδάει. Μαζεύεις καρότα; Κουνιούνται τα φυτά, λες και καμαρώνουν. Οι μηχανές βουίζουν σαν περιστρεφόμενοι fans. Το παιχνίδι είναι… απλά χαρούμενο που υπάρχει.

Κάποια στιγμή, έχτισα τη φάρμα από την αρχή απλώς για να χωρέσω περισσότερα βατόμουρα. Κανείς δεν μου το ζήτησε, ούτε μου δίνει reward. Μόνο εγώ, να κυνηγάω το χυμό. Ο Στηβ; Αδιαφορία. Περιφερόταν και κακάριζε, λες και καθυστέρησα για κάποιο event. Μάλλον κάτι ήξερε…

Αλλά αυτή είναι η φάση: Το Sunrise Village δε σε τιμωρεί αν «πεταχτείς» για λίγο. Δεν έχει raids, δεν έχει ποινές. Μπαίνεις για πέντε λεπτά ή ξεχνιέσαι για δύο ώρες, ενώ τρέχει στο background. Ψηφιακό comfort food, χωρίς θερμίδες.

Έχει τέλος το πράγμα;

Ε, ναι… ή και όχι.

Δεν υπάρχει τρελό φινάλε ή cutscene. Δεν σου λέει «συγχαρητήρια, το έσκισες». Ανεβαίνεις levels, ξεκλειδώνεις καινούριες περιοχές, γνωρίζεις νέους τύπους, μαζεύεις κι άλλο το χάος σου. Που και που, έχει events, γίνονται πραματάκια. Αλλά δεν πάει… κάπου.

Με το χρόνο, όλα αργούν πιο πολύ. Το νιώθεις. Ενέργεια δυσεύρετη, αλυσιδωτές κατασκευές που θες μέρες. Η ομίχλη; Εκεί πιστή. Αν είσαι τύπος που γουστάρει ατελείωτα μικρο-“κερδίζω”, θα συνεχίσεις να μπαίνεις. Εγώ μπήκα.

Συμπέρασμα: Βατομουρόχυμος και Χαλαρότητα

Το Sunrise Village δεν εφεύρε τον τροχό – αλλά ξεκουράζει το μυαλό. Σαν νοητικό αποτοξινωτικό μετά από κάτι αγχωτικό και φασαριόζικο. Έξυπνο, νοικοκυρεμένο, κουλά το σωστό τρόπο.

Ναι, το θέμα με την ενέργεια λίγο ξενερώνει. Αλλά αν έχεις υπομονή – ή νεύρα – αξίζει. Είναι τέλειο για όσους αγαπούν λίστες, ήσυχες αναβαθμίσεις ή την αίσθηση ότι καθαρίζουν το ψηφιακό τους μποστάνι.

Δεν θα σφάξεις τέρατα, αλλά θα μάθεις πόσα βατόμουρα θες για να κρατήσεις τη σόμπα αναμμένη. Και ίσως… απλά ίσως… βαφτίσεις και το δικό σου κοτόπουλο «Στηβ».

Περίεργο διαμαντάκι.