Stormshot: Τι συμβαίνει όταν βάλεις πειρατές, γρίφους και μερικά ξεγυρισμένα headshots
Ήρθα για τους θησαυρούς, έμεινα για τις αργές, παρανοϊκές ριμπάουντ βολές. Το Stormshot: Isle of Adventure δεν με ξάφνιασε απλώς – μου πέταξε κατάμουτρα ένα κανονάκι. Εκεί που πήγαινα να πετύχω κράνος από σκελετό, βρέθηκα απότομα να τρέχω timers, να προσπαθώ να μπω σε συμμαχίες και να χτίζω βάση με ρυθμούς τύπου... "δεν έχω ιδέα πώς αλλά μου αρέσει". Κάτι μεταξύ puzzle shooter και τροπικής στρατηγικής για κινητό – και για κάποιο λόγο λειτουργεί. Δεν ρώτησα το γιατί. Να πώς νιώθεις: δεν κυνηγάς απλά το loot, καταδιώκεις ΑΥΤΟ το τέλειο μπακ-σουτ λες και παίζεται όλη σου η ζωή.
Μπουμ. Ριμπάουντ. Down ο σκελετός.
Η φάση ξεκινάει ηχηρά – κυριολεκτικά. Πειρατές, σεντούκια από τον ουρανό και ένα καταραμένο νησί που σφίζει από παγίδες και περαστικούς φαντάρους φαντάσματα. Και κάπου εκεί, μια φωνή σου λέει: "Πάρε ένα όπλο. Λύσε το."
Καμία προθέρμανση, κανένα βαρετό tutorial. Μόνο διάθεση και βία. Στοχεύεις, χτυπάς μια επιφάνεια, κάνεις trigger βαρέλια που σκάζουν κι αν καταφέρεις να πετάξεις σκελετό στο κύμα, συγχαρητήρια – μπήκες με τα όλα σου.
Το twist: μετά τις πρώτες καρτουνίστικες τουφεκιές, τσουπ, το κάμερα τραβιέται πίσω. Συγχαρητήρια, έχεις νησί να τρέξεις πειρατόπουλο μου. Χτίζεις πύργους, φτιάχνεις στρατό, οργανώνεις το προσωπικό σου pirate HOA. Κοινώς, μπορεί να ψιλομπερδεύεσαι στην αρχή, αλλά δεν σε ενοχλεί και ιδιαίτερα.
Λογικά δεν έπρεπε να δουλεύει. Αλλά δουλεύει.
Το Stormshot νιώθεις σαν δυο άσχετα παιχνίδια κολλημένα με ταινία. Από τη μια χαζοχαρούμενο shooter με ριμπάουντ, από την άλλη στρατηγική light για κινητό, που όμως, για κάποιο λόγο, κολλάνε τέλεια.
Εναλλάσσεις τριπλά kills με έναν γρήγορο έλεγχο στο εργοστάσιο ξυλείας. Παράξενο; Ε, ναι. Κάποια στιγμή το συνηθίζεις. Όχι επειδή βγάζει νόημα. Απλά ο εγκέφαλός σου το αποδέχεται.
Τυπική συνεδρία; Μπαίνεις, μαζεύεις χρυσάφια, αναβαθμίζεις ένα πύργο, πετάς κανα δυο γρίφους όσο καίει η φούρνος. Είναι σαν να είσαι παραγωγικός... κατά λάθος.
Ριμπάουντ, έκρηξη, επανάληψη: Το puzzle στυλ
Έχει εκατοντάδες πίστες γρίφων. Οι περισσότερες κρατάνε λεπτά. Στοχεύεις, σταυρώνεις τα δάχτυλα, αστοχείς – χάος να γίνεται.
Οι σκελετοί αράζουν πίσω από τελάρα. Τα βαρέλια σε κάνουν να θες τα νεύρα σου. Στήνεις βολή, ελπίζεις να τρακάρει κάπου έξυπνα. Άλλες φορές βοηθάει, άλλες όχι. Έχω καταστρέψει και λάθος στόχο – ντροπή.
Οι σφαίρες είναι λίγες – και εκεί αρχίζει το γλέντι. Trial and error με πειρατικό καπέλο. Πιο μετά μπαίνουν σχοινιά, μοχλοί, element traps. Ένα λάθος κι οι πέτρες ισιώνουν το loot σου. Πάλι απ’ την αρχή.
Χαζό και απολαυστικό. Μπέρδεμα στο πιο διασκεδαστικό του. Γρίφος αδύνατος δεν βρίσκεις, αλλά θα σε κάνει να αισθανθείς μπούφος πρώτα!
Όταν δεν πυροβολείς, οργανώνεσαι
Όσο τα όπλα σταματάνε, βγαίνουν τα excel sheets. Χτίζεις παρατηρητήρια, τοποθετείς ήρωες, στέλνεις ομάδες για πέτρες. Όλα με κρανία και χάρτες θησαυρού, αλλά στην ουσία mobile base management άνευ ενοχών.
Timers; Και βέβαια υπάρχουν. Ξεκινάνε χαριτωμένοι, μετά γίνονται ¨έλα Χριστέ και Παναγιά¨. Δεν σε πειράζει όμως – όσο περιμένεις, χώσου σε γρίφους. Κάνει δουλειά.
Οι ήρωες παίζουν πιο μεγάλο ρόλο από όσο νομίζεις. Κάποιος σπρώχνει στατιστικά στους ξιφομάχους, άλλος σου ξεκλειδώνει φλογερό πυρομαχικό. Πειραματίζεσαι ποιος κάνει τι και ποιος ήρθε απλά να δείξει το outfit του. Εγώ έγινα μήτε musketeer. Καμία τύψη.
Άνοιξε τα καλά: όπλα, κόλπα και μυστικά upgrades
Νικάς πίστες, παίρνεις coins, gear και κάθε λογής λάφυρα. Ξεκλειδώνεις τρελά όπλα, αστεία πυρομαχικά και cosmetics που όντως αλλάζουν το gameplay. Όχι μόνο για μόστρα – αν και τα καπέλα, μούρλια.
Κάποια levels είναι φρακαρισμένα μέχρι να αποκτήσεις το σωστό εξοπλισμό. Κόλλησα βδομάδα ολόκληρη μέχρι να θυμηθώ ότι υπάρχουν fire rounds. Πυροβόλησα και καθάρισε!
Δεν σε πνίγει με loot ή menu-γκουχούλ ουτε αλγεβρικές λίστες. Τόσα όσα θέλεις για να νιώθεις πάντα κάτι φρέσκο – δοκίμασε κάτι κουλό, στείλε βολή μες τη λάβα, δες τι θα γίνει.
Μόνος καπετάνιος ή μαζί με τσούρμο;
Όλο και κάτι γίνεται. Solo, δράματα συμμαχίας, χαβαλές. Δεν σε υποχρεώνει να μπεις σε group, αλλά αν το κάνεις, ξεκλειδώνουν πράματα γρήγορα. Δωρεάν loot, κοινές τεχνολογίες, PvP που μάλλον θα φας ξύλο στην αρχή.
Φαίνεται οργανικό. Χτίζεις alliance κτήρια, δωρίζεις σαβούρες και, αν γίνετε καφριλίκι, υπερασπίζεσαι το οικόπεδό σου. Μένει παιχνίδι με διάρκεια, ακόμα κι αν απλά χαζεύεις στο chat.
Speaking of chat: χάος. Ένας καμαρώνει για six-skeleton kill, άλλος γκρινιάζει ότι ο ήρωάς του “ανατινάζει πάντα το λάθος βαρέλι”. Ναι, και εγώ το ίδιο.
Free to play, με ελαφριά (αλλά αισθητή) σπρωξιά
Δεν σου ζητάει λεφτά. Αν θες, όμως… Shop γεμάτο speed-ups, hero shards, bundles και όλα τα κλασσικά.
Αλλά άπαξ και πας στο mid-game... οι timers σέρνονται. Real time αναμονή. Και τότε σκάει στη μάπα το "limited value pack" με μισό μάτι. Δεν το χρειάζεσαι. Αλλά… ναι, πήρα ένα πακέτο. Ίσως και δυο. Προχωράμε.
Ευτυχώς, οι γρίφοι δεν σε κλειδώνουν ποτέ. Όσο θες πυροβολάς σκελετούς με τρελές καραμπόλες. Χωρίς stamina bars. Χαμός.
Σούπερ εμφάνιση, τρέχει άνετα (σχεδόν)
Stormshot είναι γλυκό για τα μάτια. Νησάρες γυαλιστερές, εκρήξεις ζουμερές, UI που – ως επί το πλείστον – συνεργάζεται. Σε νέο κινητό; Πετάει. Σε παλιό; Ίσως τα παίξει λίγο στη φάση του πανικού.
Έχει λίγη φωνητική ερμηνεία. Ιστορία ίσα-ίσα για γεύση. Δεν το παρακάνουν. Δεν θα πνιγείς σε πειρατικό lore. Τόση ακριβώς σάλτσα για να περνάς καλά χωρίς να σου βγαίνει το πνεύμα συγγραφέα.
Στρωμένο και φινιρισμένο. Όχι βαθύ. Αλλά ποιος νοιάζεται – εδώ μπήκες να σκοτώσεις φαντάσματα, όχι να γράψεις επικό έπος.
Όταν σκάει αυτή η σωστή βολή
Το παιχνίδι τα σπάει σε στιγμές. Στοχεύεις τρελό ριμπάουντ, κόβει σκοινί, πέφτει τελάρο, εκρήγνυται νάρκη. Και bye bye skeleton squad.
Μισή βάση έχω αναβαθμίσει, δώδεκα ήρωες έχω πάρει, κι ακόμα το ανοίγω για να δω τι τρέλα με περιμένει στον επόμενο γρίφο. Έχει εκείνο το "χτύπημα στο pinball" – το γκντουπ που ανάβει το μυαλό σου.
Δεν αλλάζει τη ζωή σου. Δεν πρόκειται να πάρει βραβείο γραφής. Αλλά όταν φεύγει ένας σκελετός βολίδα σε βαρέλι και σκάει το πανηγύρι με κομφετί κι οστά... Χαμογελάω. Κάθε φορά.