Sea of Conquest: Πειρατεία, Κανόνια και Μπόλικες Ξεκαρδιστικές Καταστάσεις

Σας έχασα στο «ταβερνείο που πλέει». Το Sea of Conquest σε πετάει κατευθείαν σ’ έναν χαοτικό, πολύβουο κόσμο πειρατών γεμάτο εφόδους, ομίχλη και αναβαθμίσεις καραβιών που θα έκαναν τον Μαυρογένη να βάλει τα κλάματα. Ξέχνα το κλασικό gacha φαρμάρισμα – εδώ το πράγμα είναι αλμυρό και σουρεάλ: τέρατα της θάλασσας, λαθρέμποροι και παικτες που τη λέξη «έλεος» την έχουν σβήσει από το λεξικό τους. Να πώς νιώθει στ’ αλήθεια όταν παίζεις.

Πρώτο Ταξίδι: Το Καράβι Σου, Το Χάος Σου

Απ’ το πρώτο δευτερόλεπτο που φορτώνει το παιχνίδι, καταλαβαίνεις ότι κόλλησες. Το Sea of Conquest σε βάζει κατευθείαν στο κλίμα: τριζάτα ξύλα, μουσικές υπερπαραγωγή, και κάτι παπαγάλοι με attitude. Δεν πρόλαβα να πω καλά καλά «άνοιξε πανιά», και ούτε που κατάλαβα πότε συνέθετα καράβι μ’ υλικά που δεν είχα, έφτιαχνα καμπίνες από το τίποτα και γνώριζα πειρατίνα που στα cutscenes έμοιαζε έτοιμη να σου πουλήσει σαμπουάν.

Σου δίνουν μια βάρκα, δυο αγχωμένα μέλη πληρώματος και μία πυξίδα που σχεδόν ουρλιάζει «πάτα με». Ε, πάτησα. Παντού ομίχλη. Εχθρικά λιμάνια. Έμπορος-λαμόγιο με ειδικές τιμές σε μπαρούτι. Χαμός από την αρχή.

Δέκα λεπτά μετά, ήδη είχα κάνει scouting, μπλεχτεί σε μάχες, μαζέψει νέο κόσμο και μιλήσει με καπετάνισσα που κρατούσε γεράκι και είχε υπομονή... όσο μια σφήκα με καφέ στο αίμα.

Πλήρωμα: Περίεργοι Τύποι και Μύθοι

Δεν μαζεύεις απλά «Πειρατή #47». Το Sea of Conquest σου δίνει ένα ιπτάμενο τσίρκο chaos. Ο κάθε καπετάνιος έχει φωνή, προσωπικότητα κι εμφανίσεις που λες έχασαν στοίχημα σε μεσαιωνικό φεστιβάλ. Αυτός με το μαστίγιο φωτιάς. Το άλλος με τη γενειάδα χαμένη από κατάρα του καιρού. Άκυροι, αλλά τους συμπαθείς.

Αγαπημένος μου; Ο μάγειρας, λέγε με Meat Hook. Μόνιμα νευριασμένος με τα συσσίτια, κάνει boost στη φαΐτσα και κάποτε ψέλλισε κάτι για στιφάδο και αρουραίους. Ήταν αστείο; Ή όχι; Ποιος ξέρει.

Το μαζεύεις ήρωες – κολλάς άσχημα. Τους ταΐζεις μετάλλια, τους τοποθετείς σε καμπίνες (πανικός), τους ανακατεύεις στη δράση. Άλλοι ανεβάζουν attack speed. Άλλοι μπαλώνουν τρύπες. Οι περισσότεροι μοιάζουν να σου πετάνε μπουκάλι αν πεις «καλημέρα» λάθος ώρα.

Καμπίνες, Buffs και... Πειρατικό Feng Shui

Το πλοίο σου έχει δωμάτια – και τα δωμάτια θέλουν στυλ. Θες μπαρ; Εύκολο. Θες παρεκκλήσι; Φυσικά. VIP κρεβατοκάμαρα με κόκκινα φωτάκια και παπαγάλους; Γιατί όχι, αφού το ζητάς; Εδώ γίνεσαι παράλληλα captain και διακοσμητής. Να μην πω πόσες ώρες έφαγα με χαλιά.

Κάθε δωμάτιο δίνει buff, ανάλογα με το ποιον πετάς μέσα. Έχεις healer; Εδώ κλινική. Τον φουσκωτό; Στείλ’ τον στο γυμναστήριο να βγάζει νούμερα ο χαμός. Half strategy, half πειρατικό Sims. Περίεργα εθιστικό.

Bonus: Υπάρχει μπανιέρα. Τη δική μου την έβαλα στο κατάστρωμα. Γιατί; Δεν ξέρω, αλλά περήφανος!

Μάχες, Ομίχλη και Κάτι Απρόσμενα Τέρατα

Οι μάχες παίζουν ζωντανά στο χάρτη. Διαλέγεις ποιον θα ενοχλήσεις, αμολάς τον στόλο και μετά... πυροτεχνήματα! Κανόνια, κουτιά στον αφρό, λεία να πετάγεται δεξιά-αριστερά. Αν θες, κουμαντάρεις και το flag ship προσωπικά.

Στην αρχή κυνηγάς πειρατές, κάνεις λίγο escort σε αμφίβολα φορτία, μετά παλεύεις με θαλάσσια τέρατα (ναι, του ρίχνεις και μπουκέτο στη μουσούδα). Κάποια στιγμή όμως σκάει μύτη παίκτης με πλοίο lvl 98 και γίνεται η οθόνη άμμος. True story.

PvP; Προαιρετικό. Μπορείς ν’ αγνοήσεις τη φάση. Δρομολόγια, προμήθειες, φωνές στην τεχνητή νοημοσύνη που σε λέει «κυνηγό-γλάρων». (Το κάνει συχνά, ναι...)

Μπες σε Guild ή Δρόμο Μόνος, Θρύλος

Σε κάποια φάση το παιχνίδι φωνάζει «Μπες σε guild ρε!» Και ναι, πρέπει – εκεί γίνεται το καλό το μπάχαλο: μάχες για λιμάνια, events, γενικό πανηγύρι. Εγώ μπήκα στους "The Salty Pickles." Όνομα, ό,τι πρέπει.

Τα guild οργανώνουν επιθέσεις, ρίχνουν κατινιές στο chat, σκοτώνονται για σημαιάκια σαν πειρατικό δεκαπενταμελές. Αν γουστάρεις δράμα με teamwork και γέλιο, να μπεις.

Τρίτη μέρα; Μας τη στήσανε καθώς κουβαλούσαμε προμήθειες. Τα χάσαμε όλα. Κάποιος στο Discord έγραψε «Ρίξτε τον kraken». Kraken δεν είχαμε. Άξιζε πάντως.

Μπαίνεις, Παίρνεις Λάφυρα, Ξανά Μπαίνεις

Έχει και τη φάση "μπες, κάνε πέντε πράγματα, βγες": Αναβάθμισε καμπίνα. Κυνήγησε χελώνα. Τσέκαρε events που μοιάζουν με παρανοϊκά mini games: κούρσες για καπέλα, μάζεμα μπουκαλιών, ό,τι να 'ναι.

Άλλη φορά μαλώνεις με φαντάσματα. Άλλη φορά τρέχεις για να προλάβεις κάσες σε όλο τον χάρτη. Άλλες φορές... καθαρό nonsense. Respect.

Ό,τι κρατάει το fun: η ελευθερία. Μπαίνεις πέντε λεπτά; Cool. Πιάνεις να αλλάζεις δωμάτια σαν να στήνεις πειρατικό ΙΚΕΑ; Επίσης cool. Zero κρίση.

Τα Σμαράγδια Είναι Πόνος – Ή Μήπως Όχι;

Τα σμαράγδια είναι το καλό το πράγμα (aka τα premium). Ναι, τα βρίσκεις παντού, αλλά στο shop παίζουν μεσεις που σου πετιούνται προσφορές-καρμανιόλα σαν πλασιέ αιθέριας θεραπείας.

Στην αρχή τα γράφεις. Μετά όμως κάτι γρήγορες επισκευές, κάτι ήρωες που πετάνε βόμβες και απαγγέλουν Shakespeare... Ω ναι, υπέκυψα κι εγώ.

Έριξα ένα starter pack. Έσκασαν extra ναύτες και skin για τη μπανιέρα. Μηδέν μετάνοιες. Η μπανιέρα βασιλική.

Συμπέρασμα Από Την Αιώρα Του Deck

Το Sea of Conquest σε λούζει με χίλια, και περίεργα, τα περισσότερα πιάνουν τόπο. Απίθανη εικονογράφηση. Ήρωες για όλα τα γιατροσόφια. Μάχες που χτυπάνε γερά. Και όλο το σύμπαν να κρέμεται με τα δόντια απ’ το σχοινί και το δράμα.

Είναι ατσούμπαλο, μπερδεμένο, αλλά γοητευτικό όσο δεν πάει. Λες να μπεις για ένα απλό upgrade, και καταλήγεις να ψάχνεις κουρτινάκια.

Είτε θες δόξα, είτε να διακοσμήσεις πλωτό καφενείο, είτε απλά να φωνάξεις «yarrr» σε αγνώστους, στην ομίχλη πάντα υπάρχει κάτι έτοιμο να σου κάνει χαλάστρα.

Μόνο να προσέχεις: το σκαρί να πλέει, το πλήρωμα να γκρινιάζει και ο μάγειρας να μην σιωπά. Εκεί πιστεύω ξεκινάνε τα πραγματικά περίεργα...