Nikke: Μπλιμπλίκια, Γκάτζα Γκρανιές και... Απρόσμενα Συναίσθημα
Όταν άνοιξα πρώτη φορά το Nikke περίμενα κλασικό anime πίου-πίου, ίσως και καμιά waifu για τη συλλογή. Τελικά, βρέθηκα να σιγοκλαίω πάνω από το κινητό μου για androids που κρατούν μπαζούκας με ψυχή. Συνδυάζει third-person shooting, squad tactics, deck-building και ένα τρενάκι ψυχολογικών ανατροπών – και σαν από θαύμα, τα πετυχαίνει όλα μαζί. Κανονικά θα έπρεπε να είναι φιάσκο. Αλλά ξέρεις τι; Λειτουργεί. Αναρωτιέσαι αν είναι απλά άλλο ένα κατάφωτο gacha ή αν τελικά θα κολλήσεις; Ορίστε τι παίζει στ' αλήθεια.
Πρώτη Ώρα: Πάτα Play, Βρες Προβλήματα
Η πρώτη επαφή με το Nikke; Έλεγα θα βγει εύκολη. Λίγα cutscenes, ν' αποκτήσω 2-3 ρομπότ με φυσική που αψηφά κάθε νόμο της βαρύτητας, να σκοτώσω κάτι ζουζούνια, και να πάω παρακάτω.
Και τότε – μπαμ – μία από τις κοπέλες σκοτώνεται με το καλημέρα. Και όχι «χαζοπαίρνω-τηλέφωνο-τη-μαμά», μιλάμε για αλμυρό δάκρυ και επιθανάτιες παρακλήσεις. Και εγώ με το κινητό στο χέρι, σαν να απέτυχα πραγματική αποστολή. Έθολωσαν τα γυαλιά, δεν είμαι περήφανος.
Δεν είναι απλά "κορίτσια-με-όπλα". Το έχει το δραματικό. Θέματα όπως πόλεμος, θυσία, ταυτότητα περνάνε κρυφά κάτω από τα νέον και τις οβίδες. Το gameplay στέκεται μια χαρά. Παραγωγή; Λεία σαν γυαλισμένη βασιλόπιτα. Μα είναι το συναισθηματικό βάρος που σε πιάνει αδιάβαστο. Και καλά μάλιστα.
Πιέζεις. Σκάει Κεφάλι. Επανάληψη.
Όλα σε portrait. Ένα δάχτυλο αρκεί – σημάδεψε, σήκω, σκύψε. Λουκούμι. Κάθε Nikke έχει το δικό της στυλάκι: snipers, πυραυλοβόλα, καραμπίνες που σε τινάζουν μέχρι το φεγγάρι.
Και ναι, το shooting; Ξεδιάντροπα απολαυστικό. Κάθε σφαίρα γιορτή. Headshots που σκάνε σαν σερπαντίνες. Και όταν γεμίσει το burst meter, πέφτει σαματάς τύπου πρωτοχρονιά.
Το μοτίβο: σκύψε, σήκω, ταπ-ταπ-ταπ, σκύψε ξανά. Περιμένεις, χτίζεις, ξεσπάς. Auto υπάρχει, ok. Μα όταν ζεσταίνει η φάση – τιμόνι στο χέρι. Ειδικά στα bosses.
Κι όμως, έχει φινέτσα παρότι παίζεις με ένα δάχτυλο. Πού να δώσεις προτεραιότητα, πότε ultimate, ποια ομάδα δουλεύει όντως; Όχι πράσινα άλογα. Πραγματικές αποφάσεις.
Το Στήσιμο Ομάδας Θέλει Μυαλό, Όχι Μόνο Υπολογιστήρια
Θα κάνεις πειράματα. Πολλά. Κάθε Nikke έχει ρόλο, κατηγορία, μοναδική κίνηση. Παίρνεις taunts, boosters, armor-breaking άτομα και κάτι «βόμβες» που απλώς σβήνουν το χάρτη και γελάνε κιόλας.
Το ζουμί; Δεν είναι μονο οι αριθμοί. Φτιάχνεις ροή. Καλός συνδυασμός burst chain, buff stacking, σειράς – η χημεία της ομάδας δεν είναι διακόσμηση, είναι το παιχνίδι το ίδιο. Λύνεις γρίφους μάχης, με κομμάτια – προφανώς – εκνευρισμένες anime κοπέλες.
Αλλάζεις συχνά σύνθεση. Νέα αποστολή; Ώρα για σάρωμα. Εκείνο το αφεντικό που σε σπάει; Νέο σχέδιο.
Τα presets σε σώζουν εδώ. Μια αφή, νέα ομάδα. Δεν μετράει μόνο ποιος ρίχνει πιο δυνατά. Ποιος ταιριάζει στο mood της κάθε μάχης.
Ανατροπή: Η Ιστορία Γκαζώνει
Άλλου γκάτσα ιστορίες; Για φτύσιμο. Μονο κακούς με κουλά μαλλιά και διαστημολέιζερ πάνω από την πόλη. Το Nikke κάνει ότι ξεκινά έτσι: Είσαι Commander. Οι άνθρωποι κρύβονται. Οι εξωγήινοι κάνουν κουμάντο. Άντε σώσε το σύμπαν.
Αλλά μετά – κρατάει ζόρικα το τιμόνι. Δικοί σου πεθαίνουν. Άλλοι σε προδίδουν. Μία Nikke καταλαβαίνει ότι είναι πειραματόζωο μιας χρήσης. Άλλη δεν ξεπερνά τη μέρα που έχασε όλη την ομάδα.
Ξεκάθαρα, πατάει γερά σε μνήμη τραύματος, τύψεις, υπαρξιακό άγχος. Ποτέ δεν το κουράζει, όμως. Έχει και χαβαλέ, κουλές συζητήσεις, φιλία στο απίθανο. Το μαγικό; Να θυμάσαι στ' αλήθεια ονόματα χαρακτήρων. Όχι «αυτή με τη ρουκέτα». Τα ονόματά τους.
Gacha: Ντροπιαστικό, Αλλά... Πάει Κι Αυτό
Ναι, είναι gacha. Δεν το κρύβει. Τα pulls θέλουν gems, tickets ή αληθινή ενοχή πορτοφολιού. Τα rates? Περίπου 4% για SSR. Στάνταρ.
ΑΛΛΑ: Στην αρχή το παιχνίδι σε ταΐζει. Θα πάρεις δυνατούς χαρακτήρες απλά εμφανιζόμενος. Έχει wishlist, pity system. Είσαι μες στη ρουλέτα, ναι, αλλά όχι εντελώς γυμνός.
Παρόλα αυτά, το grind τσουλάει. Χτες χρυσή βροχή SSR. Σήμερα; Είκοσι pull σκέτη απογοήτευση. Τα γνωστά σκαμπανεβάσματα.
Οι χαρακτήρες όμως – αυτοί σε κρατάνε. Οκ, η τέχνη είναι... τόλμηρή. Αλλά έχουν ιστορίες, ρόλους με ουσία, προχωράνε. Ξαφνικά κάνεις pulls όχι για στατιστικά αλλά γιατί τους εκτιμάς. Επικίνδυνα μονοπάτια δηλαδή.
Το Outpost Είναι… Πιο Πολύ Από Lobby
Μεταξύ μάχης, χαλαρώνεις στο Outpost. Βάση σας με χαλαρό crew, κέρδη τύπου «μπόνους άραγμα» και – καταπληκτικό – ρομπότ που συμπεριφέρονται σαν άνθρωποι. Δεν είναι απλό background.
Έχει bonding – διαλόγους, boosts, περίεργα side stories καθώς χτίζεις σχέση. Σαν να κρύβτηκε simulator φιλιών μέσα σε shooter.
Υπάρχει καφέ. Υπνοδωμάτια. Δώρα στους χαρακτήρες. Μια παράξενη ηρεμία. Ναι, τα costumes κάποιες φορές ξεφεύγουν (άντε και καλπάζουν), αλλά δεν είσαι υποχρεωμένος να ασχοληθείς αν δεν το θέλεις.
Η φάση; Τακτικό RPG συναντά το «anime Sims» μες σε bunker.
Bosses Που Δεν Τρώνε Το Ξύλο Αδιαμαρτύρητα
Τα bosses εδώ δεν είναι σακιά με HP. Έχουν μηχανισμούς. Σου αποφεύγουν, χτυπάνε γερά, τιμωρούν το χαλαρό πάτημα.
Θυμάμαι boss που κατεβάζει σπαθί και αναγκαστικά αλλάζεις κάλυμμα αλλιώς τρως σφαλιάρα. Άλλο με drones που κυνηγάνε τον πιο ευάλωτο – όχι, δεν είναι τυχαίο, το κάνει επίτηδες.
Αργότερα, shields, stuns, φάσεις που αλλάζουν, λίγο που αναβοσβήνει το μάτι, λίγο που θέλεις να βρίσεις. Αλλά έτσι «σπάει» το κύμα βαρεμάρας. Ιδανικό διάλειμμα στο κύμα των mobs.
Δεν πας με κεκτημένη ταχύτητα. Θέλει ξύπνιο παίξιμο. Και ίσως και καφέ δίπλα.
Μπορείς να Παίξεις ΔΩΡΕΑΝ; ΦΥΣΙΚΑ.
Σύντομη απάντηση; Εννοείται.
Όχι pop-up «δώσε τα χρόνια σου» με αγορές. Τα shops, bundles, skins, stamina είναι κρυμμένα, ήσυχα. Κανείς δεν σε διακόπτει ζητώντας δεκάρικο στη μάχη.
Τα events γενναιόδωρα, τα logins δίνουν πράγμα. Όχι απλά «μπράβο που αναπνέεις» πόντοι. Κάποιοι από τους δυνατούς χαρακτήρες βγαίνουν και με grind.
Τα λεφτά παίζουν, ναι – αλλά χωρίς φασαρία. Δεν κυνηγάς τα top charts μέρα 1; Τότε μια χαρά θα περνάς.
Συμπέρασμα: Σέρβις με Fan, Αλλά Όχι Μόνο
Με την πρώτη ματιά λες: «άλλο ένα με τρελά jiggles & μπουρλότα». Ναι, έχει και τέτοια. Το Nikke όμως είναι σατανικό. Σε φέρνει με στυλ και μετά σου πετά ανάπτυξη χαρακτήρων και κανονικά tactical fights στην αγκαλιά: "έκπληξη!"
Θα πεις ότι κρατιέσαι. Μετά τσακώνεσαι με τον εαυτό σου, ποια να πάρεις στο boss και αν αξίζει να ανεβάσεις τη Vesti ή να κρατήσεις τα credits. Θυμάσαι cutscenes. Ατάκες ρεζίλι. Και σκέφτεσαι ρομπότ όταν δεν παίζεις.
Δεν είναι τέλειο. Έχει το grind του, κάποιες ανισορροπίες, οι παγκόσμιες ενημερώσεις αργούν. Όμως το παιχνίδι δικαιώνει την ύπαρξή του και με το παραπάνω.
Χειρότερο σενάριο; Βλέπεις πύραυλο να βγαίνει από... γόβες. Καλύτερο; Τους νοιάζεσαι περισσότερο απ’ όσο ήθελες. Αυτό είναι το Nikke.