Sunrise Village: Mist, bessen en een kip die Steve heet

Op zoek naar een cozy mobile boerderijspel zonder schreeuwerige advertenties of epische zwaardgevechten? Sunrise Village is misschien precies jouw vibe. Het is traag. Het is sappig (ja, letterlijk). Gemaakt voor spelers die graag dingen afvinken zonder een spreadsheet te openen. Geen draken. Geen stress. Gewoon hekken repareren, bessen plukken en een kip met een grote mond.

Het begon allemaal met een kip die Steve heet

Er zit iets verrassend kalmerends in een game die zich niets aantrekt van metagaming of orks slachten voor het ontbijt. Sunrise Village laat het ego thuis. Geen knipperende timers. Geen inventarishuizen vol rommel. Gewoon sap. Bessensap, om precies te zijn. Beetje vreemd, maar het werkt.

Ik dacht: “Even proberen.” En voor ik het wist, was ik schuren aan het repareren, koeien aan het melken, hamers aan het smeden… en een kip aan het benoemen tot Steve. Geen groots spektakel, alleen een stille uitdaging: durf jij te stoppen met spelen?

Opa is weg. En dit is wat je aantreft

Je komt aan in een dorp gehuld in mist — zogenaamd onder opa’s hoede. Maar opa is spoorloos. Geen briefje. Geen heldenmissie. Alleen wat verwarde dorpelingen, half ingestorte gebouwen en een gloeiend kristal waar niemand echt iets over durft te zeggen.

Gefeliciteerd: jij bent nu de klusjesman-burgemeester. Geiten voeren, daken repareren, muren metselen. Het verhaal is nauwelijks aanwezig, maar dat is oké. Het voelt een beetje als Animal Crossing met een snufje The Sims — net mysterieus genoeg om je vast te houden.

Tik. Craft. Herlaad. Herhaal.

De gameplay draait om tikken, bouwen, wachten. Je gooit hout in de zaagmolen, smelt spijkers, oogst kool, snijdt kool, levert kool. Elke actie kost energie, dus elk tikje begint als een serieuze afweging.

Eerst denk je: dit is te simpel. Maar dan ontdek je de strategie erachter. Wat bouw je als eerste? Wanneer tik je? Durf je die struik weg te halen of zit je dan zonder energie voor je missie? Gek genoeg best spannend – op een hele rustige manier.

Energie is hier de baas

Laten we eerlijk zijn: energie regeert dit spel.

Het vult langzaam aan of komt na taken of advertenties (jawel, weer tandpasta). Maar het is zo weer weg. Een misttegel wegklikken? Energie foetsie. Een boom kappen? Zelfde verhaal. Voor je het weet ben je geen boer meer, maar energieboekhouder.

Later ontgrendel je drankjes — natuurlijk op basis van bessen. Dan wordt je een soort sapjesbaas die fruit oogst als een bezetene om nog één keer op dat houtstapeltje te kunnen tikken. Volkomen logisch, toch?

Bouw je dorp zoals jij het wilt

De progressie is heerlijk. Vandaag upgrade je een zielige zaagmolen. Morgen staat er een glimmende stal naast. Elke verbetering voelt alsof je weer een stukje van je online chaos hebt opgeruimd.

De dorpelingen zijn geweldig droog. Ze sturen je op mini-missies die eigenlijk glorified boodschappen zijn, maar het spel blijft lekker doorkabbelen. Altijd wel iets te doen: mist wegvegen, een poort bouwen, hooi halen. Heerlijk afvinkmateriaal.

En die mist. Die ellendige mist. Hij zit overal. Je wil hem gewoon weghalen om te zien wat erachter zit. Meestal een boom. Soms wat lore. Maar altijd: energie kwijt. Dus plannen... of nóg een tandpastareclame kijken.

Over geld en frustratie gesproken

Oké, eerlijk: Sunrise Village is gratis. Op papier.

Maar wow, het wil je geld. Energiebundels, versnellers, rubypakketten — ze zijn overal. Je hoeft niet te betalen, maar het duwt je. Zoals een peuter die “mag ik iets?” blijft herhalen tot je breekt.

Ik heb niks betaald. Kan prima. Maar sommige missies... lopen gewoon vast. Vooral als je drie gebouwen tegelijk moet managen, zonder resources, en plots lijkt dit gezellige spel verdacht veel op werk.

Steve de Kip en het gezellige geklungel

Alles in dit spel stuitert. Geit voeren? Springt vrolijk. Wortels oogsten? Wiebelen tevreden. Machines? Grommen alsof ze iets belangrijks doen. Het hele spel straalt levensvreugde uit.

Ik heb mijn hele boerderij opnieuw ingericht. Niet omdat het moest. Gewoon omdat ik meer bessen wilde. Steve keek me aan alsof ik te laat was voor een vergadering. Waarschijnlijk had ze gelijk.

Maar dat is het punt. Sunrise Village straft je niet als je wegloopt. Geen raids. Geen stress. Vijf minuten, twee uur, maakt niet uit. Het is digitale comfort food. Zonder schuldgevoel.

Heeft dit spel een einde?

Ehh… niet echt.

Geen eindbaas. Geen credits. Je blijft maar doorgaan. Level omhoog, nieuwe zones, nieuwe bewoners. Af en toe een event. Iets rouleert. Maar er zit geen epische climax in het vooruitzicht.

Na een tijdje merk je het wel. Minder energie. Langere crafts. Mist die maar blijft. Maar als je houdt van eindeloze kleine beloningen… dan blijf je terugkomen. Ik ook.

Eindconclusie: bessensap en innerlijke rust

Sunrise Village doet niks nieuws. Maar wat het doet, doet het goed. Het is een mentale reset na een drukke dag of chaotisch spel. Simpel, schoon, verrassend zen.

Ja, het energiesysteem kan soms tegenwerken. Maar met wat geduld (of koppigheid) loont het. Perfect voor lijstjesliefhebbers, low-stakes optimizers en digitale opruimers.

Je verslaat geen draak, maar je weet wel precies hoeveel bessen een oven nodig heeft. En misschien noem jij je kip straks ook Steve.

Vreemd klein pareltje. En precies goed.