Nikke Review: Gacha-Guns, Sexy Androids en Echt Verrassend Veel Gevoel

Toen ik Nikke voor het eerst opstartte, verwachtte ik vooral een hoop anime-actie en misschien wat verzamelbare waifu’s. Wat ik kreeg, was een telescoop vol hartzeer en een mobiele game die me véél te veel liet geven om androïden met raketwerpers. Het is third-person shooter, decks bouwen, teamtactiek én een klap emotionele achtbaan door elkaar – en gek genoeg werkt dat ook nog.

Denk je dat Nikke gewoon zo’n standaard gelikte gacha-val is? Of zit er toch meer achter? Buckle up: zo voelt het echt om te spelen.

Eerste Uur: Knal, Swipe, Brok In Je Keel

Mijn eerste uurtje Nikke? Ik dacht: dit wordt simpel. Cutscenes skippen, wat zwaartekracht tartende androids verzamelen, wat monsters neerschieten, weer door.

En toen – BAM. Een van de girls sneuvelt direct al in de intro. Echt dood, mét tranen en een laatste smeekbede: “Vergeet mijn naam niet!” Ik zat gewoon naar mijn telefoon te staren alsof ik een echt iemand had laten vallen. Ongemakkelijk momentje met beslagen scherm...

Dit is niet zomaar ‘meiden met guns’. Deze game raakt harder dan je verwacht. Thema’s als oorlog, opoffering, identiteit verstoppen zich onder alle neon en kogels. Gameplay? Strak. Productie? Glimt. Maar het emotionele gewicht – dat geeft deze shooter echte punch.

Tik. Headshot. Herhaal.

Alles doe je in portretmodus. Richt met één duim, loslaten om te bukken. Eitje, zou je denken. Maar iedere Nikke voelt uniek: de ene gooit met raketten, de andere roostert alles met een shotgun die je zowat uit je stoel blaast.

En dat schieten? Bizar lekker. Iedere headshot knalt als een confettikanon. Een volle burst-meter? Dan vliegt je team erin als Oud & Nieuw.

Het ritme: duik, opstaan, tap-tap-tap, weer dekking zoeken. Geduld, opbouwen, dan alles los. Je kunt ‘m op auto zetten – tot het echt pittig wordt. Boss fights? Die rijd je liever zelf.

Wat het zo tof maakt: de besturing met 1 duim voelt écht precies. Je moet dus nadenken: wie pak ik eerst aan, wanneer de ulti inzetten, wat werkt als team. Geen window dressing, maar echte keuzes.

Teambouwen Is Meer Dan Statistiekjes

Bereid je maar voor op sleutelen. En vaak opnieuw sleutelen. Elke Nikke heeft haar eigen rol, type en signature move. De één trekt alle aandacht, de ander boost je reloads of smelt pantser. En sommige zijn er puur om alles in stijl op te blazen.

Het draait niet om kale cijfers. Je puzzelt juist met synergie: bursts chainen, buffs stapelen, volgorde omgooien. Het voelt als een vechtpuzzel waarbij de stukjes chagrijnige anime-dames zijn.

Je teamopstelling wissel je om de haverklap. Nieuwe missie? Inpakken en ombouwen. Bedenk je bij een irritante boss weer iets nieuws.

Dankzij presets wissel je met één druk van team. Het is nooit bruut rammen, maar de juiste sfeer matchen aan de juiste uitdaging.

Plot Twist: Het Verhaal Is... Goed!

De meeste gacha-games? Papierdun plotje. Evil megabedrijf, wereldbedreigende laser, eindbaas met wild kapsel. Ook Nikke begint zo. Jij bent de Commander. Mensheid verschuilt zich. Aliens hebben de touwtjes in handen. Typisch.

Maar dan – pats! – wordt het zwaar. Karakters sterven. Jouw karakters. Verraders aan je zijde. De één ontdekt dat ze een wegwerplabratje is. De ander blijft iedere dag opnieuw beleven hoe haar team eraan ging.

Serieus, ze schuwen dingen als trauma, schuldgevoel en existentiële angst niet. Maar het wordt nooit jankerig. Je krijgt net zo makkelijk gekke oneliners, snackpauzes en rare vriendschappen. Nikke weet ‘licht’ en ‘zwaar’ te combineren.

En het gekke is, ineens ken je hun namen. Echt, niet alleen “die met die raketten”. Nee, echte namen onthouden.

Gacha? O ja. Maar Ook Gewoon Prima

Yep, dit is een gacha-game, gênant eerlijk zelfs. Trekken kost gems, tickets, of een snufje schuldgevoel. SSR-rates rond de 4%. Niet verrassend.

Toch: in het begin krijg je gul je eerste top-teams. Alleen al door in te loggen en wat knoppen te drukken. Er is een wishlist en ‘pity system’, dus je bent nooit helemaal overgeleverd aan het lot.

Maar verwacht een achtbaan van geluk naar frustratie. De ene dag word je overgoten met SSR’s, de andere dag krijg je twintig keer op rij kattenpis.

De reden dat je blijft? De karakters. Ja, de art is... aandacht trekkend. Maar ze hebben persoonlijkheid en achtergrond. Hun rol ís belangrijk. Ze groeien. Je trekt niet alleen voor stats, maar omdat je ze leuk vindt. Gevaarlijk terrein, mensen.

Je Outpost Is Meer Dan Een Menutje

Tussen het knallen door heb je je eigen Outpost. Daar chillt je crew, verdien je passief loot en gedragen ze zich soms als echte mensen. Geen loze aankleding.

Er zijn band-momenten: dialogen, stat boosts, bizarre sidequests die opduiken als vriendschappen groeien. Het voelt gewoon als een vriendschapssimulator, vermomd als shooter.

Er is een café, een slaapzaal, cadeautjes, noem maar op. Heerlijke rustmomenten. En ja, er zijn outfits die nét het randje opzoeken. Soms ver eroverheen. Gelukkig hoef je daar niks mee als je er niet van houdt.

De sfeer? Tactische RPG meets “anime Sims” in een bunker.

Bazenvragen Hier Echt Terug

Boss fights zijn niet alleen “ram lang genoeg op die HP-balk”. Ze hebben échte mechanics. Ze ontwijken. Ze rammen terug. Lui spelen wordt hard afgestraft.

Uit één baasje klapt een zwaard dat je dwingt dekking te wisselen — anders ben je toast. Een ander stuurt drones telkens op je zwakste personage af, alsof ze je persoonlijk pesten.

Later komen schilden, stuns, fasenwissels. Je schrikt, raakt in paniek en misschien vloek je wat. Maar de afwisseling is top: ze doorbreken de grind op het juiste moment.

Hier kom je niet slapend doorheen. Opletten geblazen. En misschien even eerst een bak koffie pakken.

Kun Je Gratis Spelen? Zeker Wel!

Kort antwoord? Helemaal.

Geen reclamepop-ups, geen keiharde paywalls. Je ziet shops, bundels, skins en stamina-refills – maar die zijn netjes weggestopt. Je krijgt geen van €9,99 middenin een gevecht naar je hoofd.

Events zijn gul. Dagelijkse logins leveren échte spullen op, niet alleen ‘hier, een munt omdat je ademt’. Zelfs top-tier personages kun je gewoon vrijspelen.

Geld verdienen doen ze zeker, maar je voelt het niet opdringerig. Wil je niet in dag 1 nummer één staan? Dan red je het prima.

Eindoordeel: Niet Alleen Maar Fanservice

Je ziet de stijl en denkt: Ja hoor, borsten en ontploffingen. Dat ís er. Maar Nikke is stiekem. Het lokt je met looks, maar gooit daarna onverwachts karakterdrama’s en slimme gevechten op je bord. “Surprise!”

Je denkt dat je immuun bent. Maar voor je het weet argumenteer je met jezelf over wie je meeneemt naar die baas, of je Vesti nu gaat upgraden, of toch credits opspaart. Je herinnert je cutscenes. Quoot domme grapjes na. Je denkt aan robots als je niet eens speelt.

Perfect? Nope. Er is grind, soms scheve balans en globale updates zijn traag. Maar deze game verdient z’n plek. En hoe.

Slechtste scenario? Je ziet een raket uit een meisjeskous knallen. Beste scenario? Je geeft om je team. Véél meer dan je had bedoeld.

Dat is Nikke.