Honkai: Star Rail – Een Ruimtetrein vol Gacha, Goden en Glorieuze Onzin
Waarom demonen verslaan in een kelder als je het lot een dreun kunt verkopen in een interstellaire metro?
Je weet dat je iets speciaals in huis haalt als je allereerste compagnon een zilverharige oorlogscrimineel met geheugenverlies is, en nummer twee een miniatuur ijsprinses die zonder knipperen een planeet kan wegpoetsen. Honkai: Star Rail neemt geen genoegen met rustig opstarten. Je wordt letterlijk de Astral Express op geslingerd, krijgt een magische knuppel in je handen gedrukt en mag direct een dimensie op instorten gaan fixen. Vijf minuten later ben je geheugen-etende monsters aan het meppen, ontwijk je existentiële crisisaanvallen, en filosofeer je over vrije wil met een prullenbak. Indrukwekkend begin, dat wel.
Mijn Eerste Baasgevecht? Prachtige Puinhoop
Vol bravoure liep ik mijn eerste baas tegemoet, denkend: "Joh, ik heb Genshin gespeeld, appeltje-eitje." Eerste domper. De turn-based gevechten van Honkai lijken relaxt, maar zijn venijniger dan een stekelvarken in een blender. Je bent constant bezig met elementen, energie, beurtvolgordes... én vooral niet in paniek raken.
Het addertje? Iedere held krijgt precies drie acties per ronde. Drie. Het is schaak, maar dan met een kater en de schaakstukken staan allemaal in brand.
Healers had ik dus niet meegenomen. Alleen glass cannons met issues. We zijn twee golven diep gekomen vóór een mech ter grootte van de Mediamarkt ons platwalste. De doodscène? Oscarwaardig drama. Geen spijt.
Je Team Is Eén Grote Zooi (en Dat Is Juist Leuk)
Het spel wil dat je geeft om het verhaal — en gek genoeg lukt dat ook. Elk personage is óf angstaanjagend competent, óf lichtelijk gestoord (soms allebei). Je hebt bijvoorbeeld een goth met blikseminslag, een vosdame die bij de Raad van Bestuur zit, een robot met emotionele blokkades en een monnik-kind dat klinkt als een misnoegde fortune cookie.
De ene minuut ben je diepe metafysica aan het ontrafelen, het volgende moment smijt je sneeuwballen naar een driftige dwerg-dictator. Nergens klopt het, maar toch werkt het. Geen idee waarom. Misschien omdat de game alles honderd procent serieus neemt. Iedere planeet voelt als haar eigen soap in de ruimte, compleet met sektes, staatsgrepen en sprekende frisdrankautomaten.
Ja, F2P — Nee, Je Hoeft Geen Grote Spender te Zijn
Eerlijk is eerlijk: ik had in-app drama verwacht. Maar Star Rail gooit gratis pulls naar je alsof het strooigoed is, en zelfs met je starters kun je prima meekomen. Mijn eerste planeet heb ik uitgespeeld met de tutorial-crew en een licht depressieve zuster met een shotgun. Lekker bezig.
Tuurlijk, die ene anime-dame met zeis zal je niet meteen hebben. De gacha-goden eisen ofwel je tijd, ofwel je portemonnee. Dat blijft zoals het is. Maar het spel gooit nooit écht een muur op. Je wordt gewoon slimmer: dagelijkse grind, team-synergie, en hopen op gunst van RNGesus.
Screenshot-Paradijs, Serieus
Het is bijna brutaal hoe fraai deze game eruitziet. Belobog schittert als een futuristische sneeuwbol, Xianzhou Luofu lijkt op een droomwereld ontworpen door iemand die te veel anime heeft gekeken met acht espresso achter de kiezen. Zelfs de straattuigmonsters zijn gelikt.
De personages? Spatten van je scherm. Ultimates voelen als trailers uit de Crunchyroll-catalogus. En eh, sommige outfits zijn duidelijk bedoeld voor bodypillow-verkoop, maar hé: je wist waar je aan begon – anime, baby.
Grind Is Echt. Maar Valt Mee
Kleine heads-up: Op een gegeven moment moet je gewoon farmen. Niet alsof alles ineens instort — meer: "Zin om relieken te grinden tot je zelf pixelig wordt?" Je Trailblaze Level bepaalt of je verder mag, dus tja, soms loop je cirkeltjes om die ene stat roll eindelijk te pakken.
Toch? Had erger gekund. Het spel introduceert nieuwe systemen rustig, zodat je niet stikt in de functies. En update 3.0 heeft een hoop opgeruimd: minder overbodige taken, betere stats, en events waarvoor je géén gids hoeft te googlen voordat je kan inloggen.
Spelen Voelt Echt... Zo
Zie het als jongleren met brandende bowlingballen op een scooter op een maanbasis. Klinkt bizar, ís het ook. Je puzzelt met zwaktes, spaart ultimates voor de juiste breekmomenten, en je bewaart skillpoints alsof het bitcoins zijn.
En dan ineens... bam. Ben je op jacht naar een kosmische kip met grootheidswaanzin. Gek? Ja. Maar je bent allang niet meer verbaasd. Die bizarre stemming — dát is het hele idee.
Eindconclusie: Instappen of Niet?
Deze game is één groot feest van tegenstellingen, verpakt in glitters. Het speelt gratis, maar voelt luxe. Turn-based, maar je zit op het puntje van je stoel. Gacha, maar tóch respectvol? Vraag me niet hóe ze het doen.
Perfect? Nope. Soms wordt het slapenwekkend grinden. Soms lijkt het verhaal vergeten in welke eeuw het zit. Maar meestal is het briljant — en prettig losgeslagen.
Dus hou je van JRPG’s, een beetje maf, overdreven en compleet anime, koop dan vooral een kaartje. Serieus, neem een healer mee. Je gaat me dankbaar zijn.